Ήταν ένας μοναχός,
ένας ολομόναχος Άλλος,
που με καρτερούσε
κάθε μέρα,
να γυρίσω σπίτι,
να του δώσω
λίγη ζωή,
λίγη σημασία,
λίγη αξία.
Του έλεγα τα προβλήματά μου.
μ' άκουγε με προσοχή,
πάντα αμίλητος, πάντα ανέκφραστος,
μα τα δάκρυα ξεχείλιζαν,
αυλάκωναν
το αρυτίδωτο πρόσωπό του.
Κάποια μέρα δεν άντεξε τον πόνο μου.
"Κάνω αυτό,
που εσύ δεν έχεις το κουράγιο
να κάνεις.
Φεύγω."
Κι η τελεία κόκκινη,
κατακόκκινη,
... σαν το αίμα του,
που απλωνόταν στο δάπεδο.
