Μόνο ένας φτωχός ξέρει τι σημαίνει να είσαι σε ανάγκη, γι' αυτό και μπορεί να είναι τόσο γενναιόδωρος!
Οι ενήλικοι γενικά και οι γονείς ειδικότερα, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, σε σχέση με τα ανήλικα παιδιά τους.
Ασκούν επάνω τους μια "εξουσία". Στα μάτια των παιδιών είναι οι "ισχυροί". Και όπως κάθε είδους εξουσία, έτσι κι αυτή σε μεθάει, όπως οι Σειρήνες τους ναυτικούς. Πρέπει γερά δεμένος να 'σαι, ώστε να μην μαγευτείς, να μην παραδοθείς σ' αυτές.
Πόσοι όμως το πετυχαίνουν;
Και πόσοι άλλοι χρησιμοποιούν αυτήν την εξουσία για την ολοένα και μεγαλύτερη υποταγή του παιδιού, στον γονιό του;
Συμβαίνει πλείστες φορές στην περίπτωση διαζευγμένων γονιών.
Ο έχων την επιμέλεια (που συνηθέστατα ο δικαστής αναθέτει στην μητέρα) χρησιμοποιεί το παιδί για να εκδικηθεί τον πατέρα του παιδιού.
Δυστυχώς, καμία Κοινωνική Πρόνοια δεν εμβαθύνει τόσο στην επαφή με το παιδί, ώστε να δει τις αμυδρά διαγραφόμενες ενδείξεις περί πόλωσης του παιδιού.
Κανείς δικαστής δεν αναλογίζεται αν αποφάσισε σωστά για την ανάθεση της επιμέλειας. Στην απαλοιφή των πιθανών ηθικών αντιρρήσεων και αποριών, έρχεται ο Νόμος να κλείσει τις χαραμάδες.
Έτσι, ο δικαστής κοιμάται ήσυχος πως έπραξε το σωστό.
Και η μητέρα χρησιμοποιεί το παιδί σαν λάφυρο.
"Στο πήρα", φωνάζει και γελά χαιρέκακα.
Κι εσύ μαζεύεσαι στην γωνία σου, περιμένοντας την ορισμένη μέρα και ώρα, να δεις το παιδί σου για ορισμένο χρόνο.
Κι αν δεν στο δώσει; Αν προβάλλει διάφορες δικαιολογίες και συ μένεις μόνο με την λαχτάρα να δεις το παιδί σου; Τίποτα άμεσο. Τρέξε στον δικηγόρο, δώσε λάδι στην δικοπαραγωγική μηχανή. Το αποτέλεσμα; Σίγουρα αρνητικό. Σ' αυτό βοηθά και η προηγούμενη απόφαση ανάθεσης επιμέλειας.
Κι όταν τύχει και το δεις, σαν μαγνητόφωνο σου λέει τα λόγια, που του έμαθε παπαγαλία και σου σχίζει την καρδιά.
Γιατί;
Ρωτάς: "Αγαπάς το παιδί σου; Γιατί το δηλητηριάζεις; Γιατί το εμπλέκεις στην διαμάχη αυτή; Δεν είναι δική του, δεν πρέπει να γίνει δική του".
Μα αυτή συνεχίζει το ίδιο βιολί, χειμώνα - καλοκαίρι...προσπαθεί να αλώσει το μυαλό, την ψυχή, την θέληση, την γνώση του παιδιού... Του δίνει τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά να δει την πραγματικότητα.
Και τι εναλλακτική έχεις;
Μόνο υπομονή.
Υπομονή, πως όταν μεγαλώσει το παιδί σου, κάποιο κομμάτι θα έχει μείνει αγνό, κάποιο κομμάτι δεν θα έχει αλλοτριωθεί.
Θα ψάξει, ελπίζεις, τότε να σε βρει, να σε γνωρίσει πραγματικά. Ποιος είσαι; Γιατί είσαι μακριά; Το αγαπάς;
Χιλιάδες απαντήσεις έχεις ετοιμάσει, για ερωτήσεις, που πιθανόν ποτέ να μην τεθούν.
Δεν πειράζει. Πολλοί έχουν πει πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δεν σου μένει παρά να το τσεκάρεις.
Και να που η προσφορά ενός πολυκαταστήματος, μ' έφερε για δεύτερη φορά στη ζωή μου, να γρατζουνάω μια κιθάρα.
Την πρώτη φορά ήταν πριν πολλά χρόνια - ήμουν γύρω στα 16. Την παράτησα, γιατί ο δάσκαλός μου έφυγε για περιοδεία. Ο αντικαταστάτης του ήταν στεγνός και στυγνός! Τού'πα "Άντε γειά" κι έφυγα.
Τώρα βρήκα πάλι αφορμή να μου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.
Αυτή τη φορά δεν θα πάω σε Ωδείο, τ' αποφάσισα. Μόνος μου θα βγάλω τα μάτια μου - εεε, θα μάθω, ήθελα να πω!
Τι έκανα τόσα χρόνια Μουσική στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο;
Έψαξα στο internet για δωρεάν προγράμματα κουρδίσματος, μετρονόμους, και .... μαθήματα!
Βρήκα και ... άρχισα δουλειά!
Παιδεύτηκα λίγο με το κούρδισμα (περίπου 4 ώρες, για να βρω κάποιο πρόγραμμα, που να με ικανοποιεί και μισή με μία ώρα για να κουρντίσω την κιθάρα). Το αποτέλεσμα ενθαρρυντικό! Οι χορδές ακούγονται σαν ... κανονικές χορδές κιθάρας. Μπράβο μου!
Αρκετή δουλειά για σήμερα όμως, τα μάτια μου σαν να κατάπιαν άμμο, απαιτούν ξεκούραση.
Την ακούμπησα λοιπόν κόντρα στην βιβλιοθήκη (να θυμηθώ να πάρω μια βάση), την καληνύχτισα και της έσβησα το φως!
Ας ξεκουραστεί κι αυτή! Αύριο την περιμένει μια δύσκολη μέρα!
.......(έπεται συνέχεια)......
.... Και μέσα στην παραζάλη της οικονομικής ασφυξίας, ένα δώρο μου δόθηκε χτες, "γιατί έτσι", χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.
Κατσουφιασμένος, μπαϊλντισμένος, το δέχτηκα με ένα ψυχρό "ευχαριστώ".
Στο σπίτι το έβγαλα από την τσάντα.
Το περιτύλιγμα ωραίο, από σοβαρό κατάστημα. Μα τι στο το καλό;
Έσκισα το περιτύλιγμα.
Γαλάζια γράμματα σε χρυσό φόντο "365 ημέρες ευτυχίας - ημερολόγιο 2008".
Κια μόνο η λέξη ευτυχία, με έκανε να χαμογελάσω. Ναι, ευτυχία. Κόντρα σε όλους, που θέλουν να μου στερήσουν το χαμόγελο, κόντρα σε όλους, που θέλουν να με βγάλουν τρελλό, κόντρα σε όλους που θέλουν να απομηζύσουν κάθε ικμάδα του πνεύματος και του σώματος, κόντρα σε όλους που θέλουν να μετατραπώ σ' ένα ρομπότ, χωρίς αισθήματα, προγραμματισμένο μόνο για σπίτι-δουλειά-σπίτι, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑ.
Και μόνο το διάβασμα της λέξης "ΕΥΤΥΧΙΑ" στάθηκε ικανό να με αφυπνίσει, να μου υπενθυμίσει πως πάνω από την βαριά συννεφιά ο ήλιος υπάρχει.Με τις ζωοδότες ακτίνες του τα σύννεφα θα διαλυθούν, το φως και πάλι θα λάμψει.
Η Προεδρία της Δημοκρατίας αποφάσισε την ακύρωση των φετινών δεξιώσεων, που κατά παράδοση παραθέτει προς διάφορους φορείς και αντιπροσώπους Αρχών της χώρας, επ' ευκαιρία των Εορτών.
Τα σχετικά κονδύλια, που θα εδίδοντο γι' αυτές τις εκδηλώσεις, θα επιστραφούν στο Υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να διατεθούν στο Ειδικό ταμείο Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών.
Ο υποφαινόμενος - ένας μικρός και ασήμαντος πολίτης αυτής της έρημης χώρας - εκφράζει τα ειλικρινή συγχαρητήρια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κον Κάρολο Παπούλια, που με την κίνησή του αυτή, δείχνει την ταπεινότητα και την σεμνότητα, που τον διακρίνει καθ' όλη την μακρόχρονη πορεία του στο πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της Χώρας!
Μακάρι να γίνει παράδειγμα για όλους τους πολιτικούς, ώστε να καταλάβουν πως ο Καίσαρας μπορεί να μην υπάρχει πιά, αλλά η γυναίκα του πρέπει να υπάρχει σε κάθε έκφανση της ζωής των πολιτικών μας.
Το Σάββατο 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ και 12.00 το μεσημέρι, ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ όλοι για 15 ΛΕΠΤΑ ΤΟ ΔΙΑΚΟΠΤΗ !!! Διαμαρτυρόμαστε έτσι έμπρακτα για τις νέες εξοντωτικές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ.
....Από το blog του ΝΕΟΥ ΙΝΚΑ, μια κίνηση μποϋκοτάζ και όχι μόνο, ενάντια στις αυταρχικές αυξήσεις της ΔΕΗ.
Βλέπω πως το ημερολόγιο δείχνει λίγες μέρες ακόμη πριν τα Χριστούγεννα.
Αποφασίζω πως οι γιορτές είναι ... γιορτές κι έτσι λέω να αφεθώ στο πνεύμα των Χριστουγέννων, να χαμογελάσω, να γιορτάσω, να ευφρανθώ.
Στη γωνιά συναντώ τον ζητιάνο της γειτονιάς.
Μόνιμα σ' αυτό το στέκι, δουλεύει συγκεκριμένες ώρες: 8 με 2. Ωράριο κανονικό. Πολύ τυπικός σας λέω. Μήτε με χιόνια, μήτε με βροχή, μήτε με καύσωνα εγκαταλείπει το στέκι του! Παράδειγμα ευσυνείδητου εργαζόμενου προς μίμηση!
Ανοίγω το πορτοφόλι μου να δώσω ελεημοσύνη και τι να δω! Τα λεφτά είναι λίγα, τι λίγα, λιγοστά, τι λιγοστά, αόρατα!
Μα πληρώθηκα στο τέλος του προηγούμενου μήνα, κι ακόμη δεν φτάσαμε στις 15!Τότε θα έπρεπε να έχει αδειάσει! Τουλάχιστον μέχρι τώρα έτσι συνέβαινε! Το χρήμα μου συνήθως παρέδιδε το πνεύμα του στις 15!
Τι συνέβη;
Πού πήγαν;
Δεν αγόρασα πούρα, δεν αγόρασα ούτε καν τσιγάρα!
Δεν αγόρασα κρέας, δεν αγόρασα ούτε καν όσπρια!
Πού πήγαν;
Αναπαριστώ στην οθόνη του μυαλού μου κάθε βήμα, που έκανα από τις 30 μέχρι τώρα!
Μπήκα στο σούπερ μάρκετ, πήρα χαρτί κουζίνας (στο Παρίσι έχει λιγότερο από την μισή τιμή), φρυγανιές (στο Βερολίνο έχει το ένα τρίτο της τιμής) και γάλα (Στις κυριότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχει ίδια ή φτηνότερη τιμή) .
Και πάλι, έπρεπε να έχω ακόμη χρήματα. Γιατί δεν έχω;
Α, ναι πλήρωσα το λογαριασμό στη ΔΕΗ, ξέρετε την εταιρεία, που μας ... αλλάζει τα φώτα!
Όποτε θέλει αυξάνει το κόστος του ρεύματος, χωρίς να σκεφτεί το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων. "Αυτοί ας κρυώνουν", όπως είπε και προ καιρού ο τότε Υπουργός κατά την (τότε) αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Τελικά η αναλγησία των προεστών του χωριού μας αυξάνεται κατά μεγαλύτερο ποσοστό από τον πληθωρισμό, το έχετε προσέξει;
Πάει πακέτο με την ακρίβεια, τις αυξήσεις στις ΔΕΚΟ, τις αυξήσεις στους φόρους, τις αυξήσεις στις εισφορές.
Η ουσία όμως είναι μια: Το πορτοφόλι είναι άδειο!
Κι ερωτώ: Με τι λεφτά να αγοράσω λαμπιόνια και στολίδια για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, δώρο για το παιδί μου;
Τι να του πω;
Πως φέτος δεν θα στολίσουμε δέντρο, δεν θα νιώσει την χαρά του ανοίγματος του δώρου του γιατί τα χρήματά μου δεν έφτασαν;
Να δανειστώ! Καλέ μου ζητιάνε, μπορείς να μου δανείσεις λίγα χρήματα;
Ναι φίλοι μου, το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει!
Ο ζητιάνος μου έδωσε χρήματα, να στολίσω το δέντρο, να χαρεί το παιδί μου!
Ποιό είναι το νόημα;
Πως πια οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν έχουν άλλα να δώσουν!
Ας στραφεί η Κυβέρνηση στον έλεγχο της αγοράς.
Ας στραφεί η Κυβέρνηση προς την φοροδιαφυγή, που οργιάζει στην Ελλάδα!
Ας στραφεί στην φορολόγηση των "εχόντων".
Έχετε ακούσει για τα ποσά που εισπράττουν οι τραγουδιστές και οι ποδοσφαιριστές;
Έχετε σκεφτεί πόσοι μισθοί αντιστοιχούν σε ένα "νυχτοκάματο" ενός καλλιτέχνη;
Έχετε σκεφθεί πόσο τιμολογείται το ωρομίσθιο ενός ποδοσφαιριστή;
Όλα αυτά τα αστρονομικά ποσά, ξέρετε πόσο προκαλούν τους μισθοσυντήρητους;
Αμ οι δικηγόροι; Πού κάθε ώρα τους τιμολογείται από 300 ευρώ και πάνω μα το αποτέλεσμα χωρίς εγγύηση;
Οι γιατροί; Πόσοι απ' αυτούς κόβουν απόδειξη για τα 100-150 ευρώ που παίρνουν σε κάθε επίσκεψη των ασθενών, που γεμίζουν τις αίθουσες αναμονής των ιατρείων τους; Και προς Θεού, μην ζητήσεις απόδειξη, γιατί μαζί με αυτήν, μπορεί να σου κόψει και καμιά αρτηρία. Και βεβαίως και σ' αυτούς το αποτέλεσμα είναι χωρίς εγγύηση.
Ας στραφείτε λοιπόν κύριοι κυβερνώντες στους έχοντες. Και μην πείτε πως δεν τους ξέρετε. Έχετε Υπουργείο Συγκοινωνιών, οπου όλα τα πολυτελή αυτοκίνητα είναι καταχωρημένα, έχετε Εφορίες, Υποθηκοφυλακεία και Κτηματολόγια όπου όλα τα ακίνητα είναι καταχωρημένα. Εκεί ψάξτε! Όχι στις τσέπες μας! Αυτές άδειασαν εδώ και χρόνια! Από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης το κυρίαρχο σύνθημα των πολιτικών ήταν "Λιτότης¨.
Αυτή η ¨Λιτότης" γιγάντωσε τους εξυπνάκηδες και φτώχυνε τους ευσυνείδητους πολίτες αυτής της χώρας. Φτάνει πια!
Σε γνώρισα παιδούλα, σε χαίρομαι μεστή γυναίκα!
Κάθε στιγμή, που σε κοιτάζω, νοιώθω ξανά της νιότης μου τον έρωτα.
Διαπερνά τα χρόνια του χωρισμού, ορθώνεται μπροστά σου αλώβητος, σε τυλίγει με το απαλό πέπλο του ονείρου! Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα!
Η αγκαλιά σου ο παράδεισός μου!
Η ανάσα σου δίνει πνοή στο χωματένιο μόρφωμα, που στεγάζει τον έρωτά μου για σένα – το κορμί μου.
Σαν τον Οδυσσέα, μέσα από τρικυμίες, μέσα από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, μέσα από Κίρκες, γύρισα!
Με γκρίζα μαλλιά, με γερμένους ώμους,με θαμπό βλέμμα μα με νεανικό έρωτα στην καρδιά μου για σένα, γύρισα!
Τα μάτια μου λαχταρούν να γεμίσουν από την μορφή σου, τα χέρια μου λαχταρούν να αγγίξουν το βελούδινο δέρμα σου, το κορμί μου λαχταρά να ενωθεί με το κορμί σου, η ψυχή μου λαχταρά να να γίνει ένα με την δική σου.
Κάθε μέρα, νοιώθω πως σ' ερωτεύομαι ξανά από την αρχή!
Ραντάρ τα μάτια μου και τ' αυτιά μου, ψάχνουν τον αέρα, τον χώρο, το περιβάλλον να εστιάσουν σε σένα. Απέραντη χαρά πλημμυρίζει την ψυχή μου, σαν εμφανιστείς στον ορίζοντα των αισθήσεών μου. Πόσο σ' αγαπώ!
Λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν αυτό που νοιώθω για σένα!
Λεξοπλάστης να γίνω, καινούργιες λέξεις να φτιάξω, τον έρωτά μου να χωρέσουν!
Μα πώς;
Πώς η γυάλα να χωρέσει το δελφίνι;
Πώς το κουκλόσπιτο να χωρέσει τον γίγαντα;
Πώς το μπουκάλι να χωρέσει την θάλασσα;
Πώς το σημείο να χωρέσει το άπειρο;
Ανείπωτη η αγάπη μου θα μείνει. Με αυτόν τον καημό η καρδιά μου θα σβήσει.
Τον έρωτά της δεν κατάφερε να σου τραγουδήσει.
Όλα τα γράμματα κεφαλαία, όλα μαζί στο στο κόκκινο!
Κόκκινο της έντασης, κόκκινο της χαράς, κόκκινο του πάθους, κόκκινο της ζωής!
Αγάπη μου, σ' ευχαριστώ, που μου δίνεις ζωή!
Ζωή, σ' ευχαριστώ που μου δίνεις την αγάπη μου!
Με θυμάσαι; Είμαι ο Στέλιος, που έμενα στην απάνω γειτονιά της Ονειρούπολης, στην Φαντασιοχώρα.
Ξέρω, έχει περάσει πολύς καιρός, από την τελευταία επαφή μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια, μετακόμισες κι εσύ, χαθήκαμε.
Παλιά σου έγραφα στην Καισάρεια, τώρα έμαθα πως μετακόμισες πιο βόρεια, στην Λαπωνία.
Πώς τ' αποφάσισες; Τι σε τράβηξε εκεί;
Γνώρισες τους ανθρώπους κι αποφάσισες να κάνεις παρέα με τους ταράνδους, ε;
Δεν έχεις κι άδικο!
Όμως, Άι-Βασίλη μου, εσύ είσαι Άγιος, θα συγχωρήσεις τις ανοησίες της ράτσας μου, έτσι;
Ξέρεις μάλιστα Άι-Βασίλη, γι' αυτόν τον λόγο σου γράφω..
Αι-Βασιλάκο μου, εσύ έχεις δει πολλά, έχεις αντέξει πολλά τόσα χρόνια (αλήθεια, πόσων ετών είσαι;), κάνε λίγο ακόμα υπομονή.... και διάβασε το γράμμα μου.
Άι-Βασίλη, Άγιε των επιθυμιών και των ονείρων, έκανα μια λίστα με τα δώρα, που θα ήθελα να μου φέρεις. Αν δεν προλάβεις να τα πραγματοποιήσεις όλα, μην στενοχωριέσαι, δεν θα σου θυμώσω, είμαι καλόβολος! Μπορείς να συνεχίσεις την πραγματοποίησή τους και του χρόνου!!!
Έχουμε λοιπόν:
Όπως ξέρεις, οι άνθρωποι είμαστε κοντόφθαλμοι και με τις πράξεις μας έχουμε θέσει σε μεγάλο κίνδυνο την Γη μας. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αποτέλεσμα της αλόγιστης χρήσης των καύσεων παντός είδους, που επινοήσαμε, προκαλεί αλυσιδωτές αλλαγές -προς το χειρότερο – του κλίματος. Από την άλλη, το όζον, αυτή η ασπίδα προστασίας μας από τις βλαβερές ακτινοβολίες του Διαστήματος, λιγοστεύει.
Θα ήθελα λοιπόν, σαν πρώτο μέτρο, να σταματήσεις την ανοησία των λεγομένων Πλανηταρχών και του σιναφιού των και να τους βοηθήσεις να καταλήξουν επιτέλους πως πάνω απ' όλα τα κέρδη του χρηματοκιβωτίου τους, είναι σημαντικότερη η διατήρηση της Ζωής και της Γης, για τις επόμενες γενιές. Θα το κάνεις, σε παρακαλώ;
Απ' την άλλη, οι ειδήσεις δεν ασχολούνται άλλο με τους πολέμους, γιατί δεν εντυπωσιάζουν πια, δεν “πουλάνε”, όπως λένε στην αργκό τους. Όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αφανίζονται, γιατί;
Κάνε κάτι σε παρακαλώ, καλέ μου Άι-Βασίλη, κάνε κάτι, να σταματήσει το αίμα αθώων να ποτίζει το χώμα, που μετά πατούν (και κτίζουν) οι ένοχοι. Σ' ευχαριστώ, γιατί ξέρω πως θα κάνεις ό,τι περνάει απ' το χέρι σου!
Και τώρα Άι-Βασίλη μου, γνωρίζοντας πόσο καλόκαρδος και μεγαλόψυχος είσαι, θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι και για την Ελλαδίτσα μας.
Όπως διαβάζεις στις εφημερίδες (διαβάζεις, δεν διαβάζεις;) η ζωή μας έχει γίνει ένας ατέλειωτος Γολγοθάς. Οι πολιτικοί πιστεύουν πως ο λαός είναι η χήνα, που κάνει το χρυσό αυγό! Ζητάνε συνέχεια ο λαός να πληρώνει τις ανοησίες τους, τις κακοδιαχειρίσεις τους, τις “κουμπαριές” τους. Τώρα βρήκαν άλλο θέμα να σφίξουν κι άλλο (κι άλλο; πόσο άλλο; δεν έχει άλλο!) το ζωνάρι. Το Ασφαλιστικό! Ξέρεις, είναι το σύστημα εκείνο, που οι εργαζόμενοι πληρώνουν υπέρογκα ποσά, για να 'χουν μια σύνταξη, όταν γεράσουν... Εμ, βέβαια, πού να ξέρεις εσύ, εσύ ακόμη δουλεύεις! Αλήθεια, δεν μου είπες, πόσων ετών είσαι; Α, και κάτι άλλο, τώρα που το σκέφτομαι: Εσύ πληρώνεις τις εισφορές σου; Είσαι ασφαλισμένος;
Τέλος πάντων, ας μην τα βάζω μαζί σου, είσαι και Άγιος!
Συνεχίζουμε λοιπόν.
Με λίγα λόγια, πληρώνει ο λαός όταν δουλεύει, για να έχει όταν γεράσει.
Έλα όμως που η διαχείριση αυτών των χρημάτων ανατέθηκε στους “ημετέρους”. Οι οποίοι “ημέτεροι”, πειναλέοι καθώς ήταν, αποφάσισαν να ¨λαδώσουν” πρώτα τ' αντεράκι τους και μετά να χτίσουν και μια βιλίτσα γι' αυτούς και τα τρισέγγονά τους. Ναι, ναι, Άι-Βασίλη μου, έτσι είναι, όπως τα βλέπω, με το μάτι μου κι όπως τα νογώ με το απλοϊκό μυαλό μου.
Αποτέλεσμα, όταν έλθει η ώρα να βγούμε στην σύνταξη, τα Ταμεία λένε, θα είναι άδεια. Μα από πού κι ως πού βρε παιδιά θα είναι άδεια; Ποιοι τα άδειασαν; Εμείς, μόνο γεμίζουμε, βάζουμε, πληρώνουμε μια ζωή δουλειά και ιδρώτα!
Καταλαβαίνεις Άι-Βασίλη μου, πως σκέφτηκαν τα σαΐνια και βρήκαν τη λύση: Θα δουλεύουμε παραπάνω! Βέβαια, είδαν πως κι εσύ μετά από τόσα χρόνια, παραμένεις ακμαίος και ικανός για καμιναδοσκαρφαλώματα κι αποφάσισαν να μας καμιναδοπηδήξουν. Με συγχωρείς Άι-Βασίλη μου που χρησιμοποιώ καινούργιες λέξεις, γι' αυτό, που συμβαίνει, αλλά οι παλιές πια δεν μπορούν να εκφράσουν το μέγεθος του άλματος, λαϊκιστί πηδήματος.
Σε κούρασα, Άι-Βασίλη μου; Θα φτάσω και στο αίτημά μου.
Αφού Άι-Βασίλη, λεφτά δεν μπορείς να φέρεις (γιατί και να έφερνες, θα τα έτρωγαν οι ημέτεροι, βλέπεις είναι αχόρταγοι) προτείνω να μας μυήσεις στο μυστικό μακροζωίας σου και παράτασης της ακμαιότητάς σου. Γιατί άσχετα αν δεν μου λες την ηλικία σου, εγώ σε “κόβω” πάνω από 500, έτσι δεν είναι; Αν λοιπόν μάθουμε να ζούμε τόσο και πολλά χρόνια θα μπορούμε να δουλεύουμε και πολλά χρόνια θα μπορούμε να συνεισφέρουμε. Για σκέψου: Δεν θα ήταν ωραίο, παππούς κι εγγονός, να δουλεύουν μαζί, χέρι-χέρι;
Ελπίζω να σε έπεισα για την αναγκαιότητα αυτού του δώρου, χώρια που δεν θα κουραστείς καθόλου για να το φτιάξεις.
Συνεχίζω:
Άι-Βασίλη, για να ζεσταθούμε τώρα τον χειμώνα, χρησιμοποιούμε ένα καύσιμο, που το λένε πετρέλαιο. Έχεις ακουστά; ναι, ναι, πολλοί πόλεμοι γίνονται γι' αυτό!
Όμως καλέ μου Άι-Βασίλη, οι πολιτικοί μας αποφάσισαν να αυξήσουν την τιμή του, έτσι πολλοί από μας, δεν μπορούν να ζεσταθούν. Βάλανε λοιπόν μπροστά τις ηλεκτρικές σόμπες, μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι τους. Το “πιάνει” αυτό η Κυβέρνηση κι αμέσως παίρνει μέτρα: Αυξάνει την τιμή του ρεύματος! No heat – no eat! Όπως θα λέγαν οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες αν ζούσαν στην πανέμορφη έρημη χώρα μας!
Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως θέλουν να μουδιάσει το μυαλό μας από το κρύο, έτσι ώστε αδιαμαρτύρητα να δεχτούμε και τα επόμενα “καμιναδοπηδήματα”; Μήπως αυτά τα μέτρα είναι μόνο η αρχή;
Ξέρεις, οι πολιτικοί μοιάζουν πολύ με τους βασανιστές: Συνέχεια σκαρφίζονται καινούργιους τρόπους βασανισμού και εξόντωσης.
Τι ζητάω από σένα;
Έχεις δίκιο, σε ζαλίζω με την πολυλογία μου. . Μα πού να τα πω κι εγώ Άι-Βασίλη μου; Ποιος μ' ακούει;
Θα ήθελα λοιπόν Άι-Βασίλη μου, να πιάσεις αυτούς τους κουφιοκεφαλάκηδες και να τους βάλεις για ένα χρόνο να ζήσουν με τους δικούς μας μισθούς, να πληρώνουν ενοίκιο, φροντιστήρια, λογαριασμούς, καύσιμα, τέλη αυτοκινήτου, ασφάλιστρα, φάρμακα, τρόφιμα , ένδυση όπως εμείς.
Ίσως μετά απ' αυτό καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να ζεις σ' αυτή τη χώρα, μ' αυτούς τους όρους, μ' αυτούς τους μισθούς.
Άι-Βασίλη μου, με συγχωρείς αν σε κούρασα μ' αυτό το μακροσκελές γράμμα μου.
Ελπίζω να με εισακούσεις και να μπορέσεις να μου φέρεις αυτά τα δώρα. Αν δεν μπορέσεις όλα να τα φέρεις φέτος, μην ανησυχείς. Όπως σου είπα και στην αρχή, συνεχίζεις και του χρόνου!
Με πολύ-πολύ σεβασμό,
Ο μικρούλης-μικρούλης-μικρούλης πολίτης
μιας μικρούλας-μικρούλας-μικρούλας χώρας
Πρόσφατα άκουσα ένα τραγούδι από τον νεαρό και νέο τραγουδιστή Γιάννη Χαρούλη.
Αμέσως ένιωσα το αίσθημα της αγάπης να ξεχειλίζει από τους στίχους και με την βοήθεια της κρητικής μελωδίας, που το ντύνει, η καρδιά μου κτύπησε "αλλιώτικα". Τα δάκρυά μου διάλεξαν να πραγματοποιήσουν ένα "σάλτο μορτάλε" απο τις ζεστές κόγχες των ματιών μου στον έξω κόσμο.
Πήραν λάμψη κι έλαμψαν, στόλισαν για λίγο κι έσβησαν, σαν σταγόνες βροχής, σαν πανέμορφα μα απατηλά, μικρά διαμάντια, αυτό το αιώνιο, πανανθρώπινο, χιλιοτραγουδισμένο , αίσθημα: την Αγάπη.
Η ψυχή, σαν μάνα που σφιχτά κρατά τα παιδιά της, τα αισθήματα της καρδιάς συγκρατεί. Μα φτάνει μια νότα, μια ματιά, ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά να απελευθερώσει τα συναισθήματα .
Κι αυτά ξεχύνονται, μεταμορφώνονται σε κλάματα, λυγμούς.
Αυτό συνέβη όταν άκουσα αυτό το τραγούδι, δημιούργημα του Κώστα Μουντάκη.
Ακούστε το και ταξιδέψτε στο όνειρο.
«Ένα βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη α που γυρίζω
Με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω
Να σ’ έβρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
Και να ‘ναι ο τόπος άβολος, σπηλιάρι να μην έχει
Να ‘ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
Και να φοβάσαι α μοναχή μη φύγω και με χάσεις
Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
Και ξεπαπούτσωτη να ‘ρθεις στην εδική μου αγκάλη
Ν’ ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
Την αναπνιά σου να γρικώ τη μέση σου να πιάσω
Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
Να σε βαστώ και να γρικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου
Να λέω παναγία μου ποτέ μην ξαστεριάσει
Και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
Ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει
Ήλιος ποτέ μην ξαναβγεί φεγγάρι μην απλώσει
Το μυστικό τσ’ αγάπης μου μην το ξεφανερώσει».
Υ.Γ.
Σήμερα έχω την ονομαστική μου εορτή.
Το πιο όμορφο δώρο, που έλαβα, είναι η παρουσία σου.
Σ' ευχαριστώ!
Και να λοιπόν τα πρώτα νομοθετήματα της νέας Βουλής -συνέχεια των προηγουμένων της προηγούμενης/ίδιας .
Αύξηση φόρων, αύξηση καυσίμων, αύξηση ρεύματος, αύξηση τελών κυκλοφορίας, αύξηση ασφαλίστρων, αύξηση τιμών ειδών πρώτης ανάγκης, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση τιμών φαρμάκων, αύξηση ανεργίας, αύξηση τουριστικών εγκαταστάσεων - στα καμμένα , που κάθε φορά κρίνονται αναδασωτέα, αλλά τα μόνα δάση που αναπτύσσονται είναι από βίλες και τουριστικές εγκαταστάσεις -, αύξηση ρύπων.
Μα έχουμε και μειώσεις: μείωση συντάξεων, μείωση χώρων στάθμευσης, μείωση πρασίνου, μείωση δημόσιας εκπαίδευσης, μείωση προσδόκιμου χρόνου ζωής, μείωση επιδομάτων.
Δόξα τω Θεώ, μας σκέφτονται οι αιρετοί αντιπρόσωποί μας.
Και μην μου πείτε πως στις άλλες εκλογές θα τους μαυρίσετε. Ακόμη και μια φορά, που βγήκαν, αυτοί θα πάρουν την σύνταξή τους.
Βλέπετε δούλεψαν σκληρά να πάνε την Ελλάδα μας μπροστά. Ο κάματός τους πρέπει να αμειφθεί. Τι; Δεν κουράζονται; Μα γιατί το λέτε αυτό; Δεν βλέπετε πόσα έδρανα εμφανίζονται κενά στις βουλευτικές απαρτίες;
Είναι γιατί οι ένοικοι τους ξεπατώθηκαν την προηγούμενη μέρα και δεν μπορούν τώρα να σύρουν τα πόδια τους μέχρι τη Βουλή. Λυπηθείτε τους! Δουλεύουν τόσο σκληρά για το καλό μας!
Εικονίσματα να τους κάνουμε, καθημερινά να τους προσκυνούμε. Αυτοί μας φέρνουν κάθε μέρα πιο κοντά στον Θεό. Φροντίζουν για την σωτηρία της ψυχής μας. Έτσι που μας στερούν τον επιούσιο, έτσι που μας γδύνουν, έτσι που μας σκληραγωγούν, δεν χρειάζεται να πάμε στην έρημο για να αγιάσουμε.
Κι εδώ, στην Ελλαδίτσα μας, μάρτυρες και άγιοι γινόμαστε!
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος, από τότε που έφυγες Πατέρα.
Δεν άντεξες την ταπείνωση, δεν άντεξες τον αφαίρεση της αξιοπρέπειας, της ευπρέπειας και της υπερηφάνειας από το κορμί σου.
Εσύ που πολέμησες για την Ελευθερία, που πολέμησες για την Ζωή, που πάλεψες για την Οικογένεια, που κατανάλωσες την ικμάδα σου για τους άλλους...
Βαρέθηκες, κουράστηκες απόκαμες, διάλεξες δρόμο χωρίς γυρισμό, πέρασες στην άλλη όχθη...
Στη ζωή σου δεν βρήκες τίποτα έτοιμο, όλα τα έκτισες με τον ιδρώτα σου.
Βιοπάλη από το πρωί μέχρι το βράδυ κι απ' το βράδυ μέχρι το άλλο πρωί.
Τρία παιδιά, τρεις σταυρούς στους ώμους σου.
Ανάστησες τρεις ζωές, χάλασες τη δικιά σου.
Ποτέ δεν βαρυγκώμησες, πάντα χαμογελούσες.
Η μόνη σου χαρά, να επιστρέψεις λίγο στα πάτρια χώματα της νιότης σου, στην μάνα σου την Κρήτη, να μαζέψεις τους καρπούς από το πάντρεμα της γης και του ήλιου με τα γυμνά σου χέρια, να νιώσεις τη σπίθα της φύσης να καίει την παλάμη σου.
Οι σταγόνες του ιδρώτα από το μέτωπό σου, ευλογούσαν το λάδι και το κρασί μετουσιώνοντας τον κάματό σου σε ουράνια πανδαισία.
Με λάδι και κρασί, χυμούς της φύσης, χυμούς δικούς σου, μας πότιζες να μεγαλώσουμε.
Κι αν αυτά δεν έφταναν, κι άλλη δουλειά έπιανες, το ψωμί να βουτήξεις στο λάδι, να χορτάσουν τα παιδιά σου.
Μας έδωσες ζωή, τη δική σου ζωή, χωρίς να ζητήσεις αντάλλαγμα.
Πατέρα μου καλέ, αγαπημένε, αιώνιε Πατέρα, να 'ναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.
Μια φωνή ξυπνά έναν ολόκληρο λαό, από τον λήθαργο, από τον “γύψο”.
Μια φωνή πάλλεται στον αέρα και δονεί τις ψυχές μας.
Ήρθε η ώρα για μια ακόμη φορά οι Έλληνες να χύσουν το αίμα τους για την Ελευθερία...
Αυτή τη φορά όμως ο κατακτητής είναι δικός μας. Ποιον θα πολεμήσουμε; Τα αδέλφια μας;
“....Είμαστε αδέλφια σας....” φωνάζει ο φοιτητής, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο κτίστης - κλαίει ο αδελφός του ο φαντάρος!
Ποια κακιά μοίρα του παίζει τόσο άσχημο παιχνίδι; Γιατί να σκοτώσει τον αδελφό του; Ποιος είναι αυτός που τον διατάζει να πατήσει επί πτωμάτων; Ψυχή δεν έχει; Καρδιά δεν έχει;
Ένα τανκς, μερικές ριπές μυδραλιοβόλου, μερικοί πυροβολισμοί από περίστροφο έσβησαν τα όνειρα από νεανικά μυαλά, αφαίρεσαν τη ζωή από νεανικά κορμιά.....
Μανάδες δεν θα ξαναδούν το καμάρι τους, δεν θα χαρούν στις χαρές τους, δεν θα δουν εγγόνια στις ποδιές τους.
Κοπελιές θα χάσουν το ταίρι τους, άλλη ζωή θα χαράξουν, η πληγή θα μείνει ρέουσα εντός τους...
Άντρες δεν θα κατακτήσουν την κοπελιά, δεν θα φυτέψουν τον σπόρο τους, δεν θα κτίσουν Παρθενώνες.
Γιατί;
Μα ο λόγος είναι φανερός, έχει ήδη ειπωθεί: για την Ελευθερία!
Ένα αγαθό, που δύσκολα αντέχεις να ζεις χωρίς αυτό.
Γι' αυτό φώναξαν, γι' αυτό ξενύχτησαν, γι' αυτό πεθάναν τα παιδιά μας. Γιατί παιδιά μας ήταν...Δικά σου, δικά μου, δικά της, δικά μας.
Αλίμονο όμως... Όπως κάθε θυσία, βρήκε κι αυτή τους εκμεταλλευτές της.
Δεν σέβονται τους ποταμούς αίματος των παιδιών μας, που πότισαν το χώμα, έβαψαν την άσφαλτο, το μπετόν.
Χρησιμοποιούν την μέρα αυτή, την μέρα μνήμης της θυσίας τους, για να καταστρέψουν, να πυρπολήσουν, να αμαυρώσουν.
Δεν θα μπορέσουν όσο κι αν προσπαθούν!
Η θυσία των παιδιών μας απέδειξε πως η ψυχή των Ελλήνων δεν κλείνεται σε κλουβί, όσο χρυσοποίκιλτο κι αν είναι, δεν βολεύεται σε εικονικές ευημερίες, δεν ξεχνά τις ρίζες.
“Η ταν ή επι τας¨ευλογούσαν κι εξόρκιζαν οι Λακεδαιμόνιες μητέρες τα παιδιά τους για τον πόλεμο.
Αιώνες τώρα πάλλεται αυτή η ευχή μέσα μας, αγκιστρώθηκε στο αίμα μας, δέθηκε με την ψυχή μας.
Ας ξεκολλήσουμε από τον καναπέ της δήθεν ευημερία μας, ας ακούσουμε τους προγόνους μας, ας ακούσουμε τα παιδιά μας, Ας ελευθερωθούμε από τα δεσμά, που μας επιβάλλουν με την ομοιομορφία των σκέψεων, των πράξεων, των καταναλωτικών αγαθών, της τηλεόρασης, του ωχαδερφισμού.
Ας ξυπνήσουμε επιτέλους!
Ελευθερία: Αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις γι' αυτήν.
Σ' αγαπώ όπως είσαι... όχι όπως θα ήθελα να είσαι. Γιατί τότε δεν αγαπώ εσένα. Τότε αγαπώ μια φαντασίωση, μια οπτασία, ένα φάντασμα, ένα δημιούργημα του μυαλού μου, πάντως όχι εσένα.
Και γιατί να γίνεις εσύ όπως θα 'θελα εγώ να είσαι;
Ποιος είμαι εγώ;
Γιατί εσύ να γίνεις όπως εγώ θέλω;
Είμαι ανώτερος από σένα; Από πού κι ως πού ; Απ' το ίδιο υλικό είμαι φτιαγμένος, το ίδιο DNA μ' εσένα μ' έφτιαξε.
Ναι, κάνεις λάθη – ποιος δεν κάνει;
Ναι, έχεις πάρει στραβό δρόμο – μα ποιος καθορίζει το “στραβό”, ποιος το “ίσιο”; Τι σημαίνει στραβό, τι ίσιο;
Γιατί ο μέρμηγκας πράττει σωστά ενώ ο τζίτζικας λάθος;
Τότε γιατί ο Δημιουργός έφτιαξε και τον τζίτζικα μα και τον μέρμηγκα;
“Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας”, όπως λέει κι ένα παλιό τραγούδι.
Είσαι άνθρωπος, έχεις το “σπίρτο” μέσα σου να δημιουργήσεις, να μεγαλουργήσεις. Δεν ξέρω πότε, μπορεί ποτέ. Μα πάντα θα κοιτάζω κατά την μεριά σου, θα περιμένω να δω το πυροτέχνημα της μοναδικότητας σου να εκτινάσσεται.
Σ' αγαπώ γι' αυτό που είσαι, όπως είσαι.
Όντας πατέρας, όταν έπεσα επάνω σ' αυτό το video, σοκαρίστηκα!
Το κοριτσάκι αυτό γεννήθηκε με 8 (!!!!) άκρα, αποτέλεσμα μιας δίδυμης κύησης, που σε κάποιο χρονικό σημείο δεν διαχωρίστηκαν κι έτσι το ένα έμβρυο ενώθηκε με το άλλο.
Όταν το κοριτσάκι γεννήθηκε, σ' ένα χωριό της Ινδίας, μετά το αρχικό σοκ, όλοι πίστεψαν πως είναι μια θεά που μετενσαρκώθηκε και άρχισαν να το λατρεύουν και να το προσκυνούν.
Όμως ο σφικτός εναγκαλισμός του ενός αδελφού στο σώμα της μικρής αδελφής του, άρχισε να αποβαίνει θανατηφόρος.
Το κοριτσάκι άρχισε να εμφανίζει υψηλούς πυρετούς, μολύνσεις, και δυσκαμψία.
Ευτυχώς οι γονείς του απευθύνθηκαν στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί, μετά το αρχικό σοκ, αποφάσισαν άμεσα να την εγχειρήσουν, ώστε να αποκολλήσουν το δεύτερο σώμα.
Προσεύχομαι η εγχείρηση να πετύχει, ώστε το κοριτσάκι να αποκτήσει το σώμα του και να ζήσει όλες τις χαρές της ζωής.
Ένα από τα θέματα, που απασχολούν την επικαιρότητα και μέρες τώρα ταλανίζουν την καθημερινότητά μας, ασχέτως της πολιτικής τοποθέτησης του καθενός μας, είναι η φαγωμάρα, που έχει ξεσπάσει στο πρώτο μεγάλο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα, η ανάθεση της ηγεσίας σε κάποιο πρόσωπο, πραγματοποιείται με διαδικασίες, που καθορίζονται από το κάθε κόμμα σε σχετικά "κλειστό" περιβάλλον, με την "μάχη" της προτίμησης να δίνεται μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που το κόμμα εκφράζει.
Πρώτη φορά δίνεται τόσο μεγάλη δημοσιότητα σ' αυτήν την πολιτική αναμέτρηση, μια αναμέτρηση που δεν έχει σαν τρόπαιο την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά την ηγεσία ενός κόμματος!!!
Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτή η δημόσια αντιπαράθεση των υποψηφίων κάνει πολύ κακό στο εν λόγω κόμμα, έτσι που άσχετα με το ποιος υποψήφιος θα επικρατήσει, η βλάβη, που έχει προκληθεί στο ίδιο το κόμμα, κυρίως όμως στην εικόνα και την θέση του στην κοινωνία, θα είναι ανεπανόρθωτη.
Είναι -τολμώ να πω- ένα έγκλημα κατά την πολιτικής ζωής της χώρας μας.
Η πολιτική σκηνή χρειάζεται την πολυπολικότητα. Χρειάζεται την αντίθετη ή συμπληρωματική άποψη ενός εκάστου των πολιτικών κομμάτων, πολύ δε περισσότερο του αρχηγού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η διάλυση του δεύτερου μεγάλου ρεύματος - γιατί εκεί δείχνει πως θα καταλήξει, στην διάλυση και την διάσπασή του σε πολλούς μικροπόλους, που λόγω του μεγέθους τους και του πλήθος των θα αδυνατούν να συσπειρώσουν ικανό αριθμό οπαδών - αναμφίβολα θα οδηγήσει σε αύξηση της αυταρχικότητας του πρώτου κόμματος, μια ιδιότητα, που ανέκαθεν το χαρακτηρίζει αλλά επιμελώς τόσα χρόνια αποκρύπτεται.
Η δημοκρατία θα πάψει να εκφράζεται και η ολιγαρχικότητα θα επικρατήσει.
Είναι προς το συμφέρον της δημοκρατίας η ύπαρξη ισχυρού κόμματος εξουσίας αλλά ταυτόχρονα και ισχυρής αντιπολίτευσης, ώστε να υπάρχει γόνιμος και ουσιαστικός έλεγχος της διακυβέρνησης.
Οι μέρες πλησιάζουν, σε λίγο θα αναδειχθεί ο νικητής αυτής της αναμέτρησης.
Δυστυχώς όμως η νίκη του θα είναι Πύρρειος.
Ο κόσμος σήμερα παγωμένος (όχι, δεν φταίει το κρύο), απογοητευμένος, λίγο τσαντιμένος - θα μπορούσα να πώ - ακολουθούσε τα ίδια βήματα για να πάει στην δουλειά του...
Μα γιατί;
Γιατί το αηδόνι δεν κελαηδάει, το παιδί δεν γελά, η μάνα δεν βυζαίνει το παιδί της, ο γέρος δεν χαίρεται τον φθινοπωρινό ήλιο;
Είναι πολύ απλό κυρίες και κύριοι!
Έχασε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ από την Ρεάλ!!!! Ομολογώ πως οι "δικοί" μας έπαιξαν πολύ καλά, μα στο τέλος έχασαν.
Και είναι λόγος αυτός για να τα βάψουμε μαύρα; Είναι αυτός λόγος για να νιώθουμε τον ουρανό βαρύ στους ώμους μας;
Ναι είναι! Γιατί και η οποιαδήποτε αθλητική νίκη, μέσα στο τίποτα των άλλων επιτευγμάτων μας, μας κάνει να νιώθουμε σπουδαίοι, τρανοί!
Εδώ που τα λέμε, δεν μας έχει μείνει και τίποτα, που να είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό.
Η ζωή μας γίνεται όλο και πιό μίζερη, τα χρήματα μας, αφού δεν φτάνουν για το "ευ ζειν", τα κατασπαταλούμε σε ανούσια καταναλωτικά ξεφαντώματα για να γεμίσουμε με "συναίσθημα" και "ικανοποίηση" την άχαρη ζωή μας.
Και ο Ολυμπιακός μας στέρησε αυτή την λίγη χαρά, που θα μας γέμιζε με εθνική υπερηφάνεια.
Χάσαμε την ευκαιρία να εορτάσουμε αυτή την "τεράστια" νίκη.
Χάσαμε την ευκαιρία να ξεχυθούμε στους δρόμους με τις ανεμίζουσες ελληνικές σημαίες.
Χάσαμε την ευκαιρία να βροντοφωνάξουμε την ανωτερότητα (τρομάρα μας!) του Γένους μας.
Είναι βλέπεις και το άλλο "θέμα", αυτό της ονομασίας των Σκοπίων, που μας έχει ψαλιδίσει τα φτερά...
Όμως σε λίγες - μόλις 3 - μέρες, έχουμε ένα τεράστιο λόγο να γιορτάσουμε, να θυμηθούμε, να δακρύσουμε μα και να ταρακουνηθούμε, να ξυπνήσουμε επιτέλους από αυτόν τον βαρύ ύπνο.
Το έπος του 1940 ήταν από τς πιό δοξασμένες περιόδους του Γένους μας. Εκεί, για άλλη μια φορά μέσα στους αιώνες, φάνηκε το πραγματικό μεγαλείο των Ελλήνων!
Μπορούμε να ζωντανέψουμε τις μνήμες;
Μπορούμε να σταθούμε αντίκρυ στους προγόνους μας χωρίς να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή για την κατάντια μας;
Μπορούμε να τους πούμε πως η λεβεντιά τους συνεχίζει να χτυπά μεσ' στις φλέβες μας;
Μπορούμε να τους πούμε πως κι εμείς μεγαλουργούμε; Πού; Πώς;
Φοβάμαι πως δεν μπορούμε...
Γιατί αν μπορούσαμε, δεν θα ήμασταν το κλωτσοσκούφι των κάθε λογής Μεγάλων.
Γύρισα!!!
Με χίλια καρδιοκτύπια σε παίρνω τηλέφωνο, την φωνή σου ν' ακούσω, τον ερχομό μου να σου ανακοινώσω, τα "σ'αγαπώ"μου να σου ψιθυρίσω!
Είμαι πάλι εδώ, μέσα στο βεληνεκές της ματιάς σου, των φιλιών σου!
Πέταξα ψηλά, μέσα στα σύννεφα , πάνω απ' τα σύννεφα, βρέθηκα μακριά, μα η σκέψη μου στιγμή δεν έφυγε από δω, από την μορφή σου, την μιλιά σου, το χρώμα των μαλλιών σου, τη γεύση των φιλιών σου.
Μου έλειψες, ω, πόσο μου έλειψες!
Μέρη μακρινά δέχτηκαν το ρυθμικό χτύπημα από τις πατούσες μου στους σκονισμένους δρόμους, αέρα, νερό και φαγητό μου έδωσαν για να καταφέρω το ταξίδι, σε σένα να γυρίσω.
Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες δεν συνάντησα, Κίρκες δεν με μάγεψαν, τρικυμίες δεν με βύθισαν.
Δεν είμαι Οδυσσέας, δεν πρόσβαλα τους θεούς, οι θεοί δεν με ταλαιπώρησαν.
Ευχαριστώ σας!
Μου έλειψες, ω, πόσο μου έλειψες!
Ετοιμάζομαι για ταξίδι μακρινό.
Έχω πολλά χρόνια να νοιώσω πως το συναίσθημα πως σαν γυρίσω, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Τελευταία φορά ένοιωσα αυτό το συναίσθημα -που σου "ζιγκλάει" τα σωθικά- πριν πολλά-πολλά χρόνια, --πάει εικοσαετία--, τότε που έπρεπε να παρουσιαστώ στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων.
Τό ίδιο φτερούγισμα στην καρδιά, την ίδια απορία στο "τι μέλλει γενέσθαι", το ίδιο ερωτηματικό: "πού πάω;".
Μα ξέρω πού πάω, το βλέπω στον χάρτη, έχω ξαναπάει εκεί. Κι όμως τώρα νοιώθω σαν κάτι διαφορετικό να συμβαίνει, κάτι πρωτόγνωρο.
-Θα μου λείψεις!
Ναι, αυτό είναι το πρωτόγνωρο, αυτό είναι το διαφορετικό. Θα μου λείψεις!
Θα φύγω μακριά σου, χιλιάδες μίλια θα χωρίζουν τα κορμιά μας, χιλιάδες στράτες θα αποπροσανατολίζουν τις ματιές μας.
Μα τι λέω;
Όχι, δεν θα μου λείψεις!
Υπάρχεις στο μυαλό μου, κυβερνάς τη σκέψη μου, δίνεις σφυγμό στην καρδιά μου, έχεις ανεξίτηλα σημαδέψει το κορμί μου.
Θα γυρίσω, πάλι κοντά σου θα βρεθώ, μ' ακόρεστη δίψα θα πιώ τα φιλιά σου.
Save all your kisses for me
"... και λεγόμαστε άνθρωποι(????), με καρδιά και αισθήματα ..¨, όπως λέει ο ποιητής.
Δείτε αυτά τα δύο βίντεο και τότε ίσως μετανιώσουμε, που λεγόμαστε άνθρωποι.
Πρώτο video: Δελφίνια
http://www.glumbert.com/media/dolphin
Δεύτερο video: Κοτόπουλα
http://www.youtube.com/watch?v=PFgbHK6yP2g
