Ένα από τα θέματα, που απασχολούν την επικαιρότητα και μέρες τώρα ταλανίζουν την καθημερινότητά μας, ασχέτως της πολιτικής τοποθέτησης του καθενός μας, είναι η φαγωμάρα, που έχει ξεσπάσει στο πρώτο μεγάλο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα, η ανάθεση της ηγεσίας σε κάποιο πρόσωπο, πραγματοποιείται με διαδικασίες, που καθορίζονται από το κάθε κόμμα σε σχετικά "κλειστό" περιβάλλον, με την "μάχη" της προτίμησης να δίνεται μέσα στα πλαίσια του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, που το κόμμα εκφράζει.
Πρώτη φορά δίνεται τόσο μεγάλη δημοσιότητα σ' αυτήν την πολιτική αναμέτρηση, μια αναμέτρηση που δεν έχει σαν τρόπαιο την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά την ηγεσία ενός κόμματος!!!
Πολύ φοβάμαι όμως πως αυτή η δημόσια αντιπαράθεση των υποψηφίων κάνει πολύ κακό στο εν λόγω κόμμα, έτσι που άσχετα με το ποιος υποψήφιος θα επικρατήσει, η βλάβη, που έχει προκληθεί στο ίδιο το κόμμα, κυρίως όμως στην εικόνα και την θέση του στην κοινωνία, θα είναι ανεπανόρθωτη.
Είναι -τολμώ να πω- ένα έγκλημα κατά την πολιτικής ζωής της χώρας μας.
Η πολιτική σκηνή χρειάζεται την πολυπολικότητα. Χρειάζεται την αντίθετη ή συμπληρωματική άποψη ενός εκάστου των πολιτικών κομμάτων, πολύ δε περισσότερο του αρχηγού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η διάλυση του δεύτερου μεγάλου ρεύματος - γιατί εκεί δείχνει πως θα καταλήξει, στην διάλυση και την διάσπασή του σε πολλούς μικροπόλους, που λόγω του μεγέθους τους και του πλήθος των θα αδυνατούν να συσπειρώσουν ικανό αριθμό οπαδών - αναμφίβολα θα οδηγήσει σε αύξηση της αυταρχικότητας του πρώτου κόμματος, μια ιδιότητα, που ανέκαθεν το χαρακτηρίζει αλλά επιμελώς τόσα χρόνια αποκρύπτεται.
Η δημοκρατία θα πάψει να εκφράζεται και η ολιγαρχικότητα θα επικρατήσει.
Είναι προς το συμφέρον της δημοκρατίας η ύπαρξη ισχυρού κόμματος εξουσίας αλλά ταυτόχρονα και ισχυρής αντιπολίτευσης, ώστε να υπάρχει γόνιμος και ουσιαστικός έλεγχος της διακυβέρνησης.
Οι μέρες πλησιάζουν, σε λίγο θα αναδειχθεί ο νικητής αυτής της αναμέτρησης.
Δυστυχώς όμως η νίκη του θα είναι Πύρρειος.
Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007
Κομματική τελεία
Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007
Εθνική υπερηφάνεια ή κοινωνική ταπείνωση;
Ο κόσμος σήμερα παγωμένος (όχι, δεν φταίει το κρύο), απογοητευμένος, λίγο τσαντιμένος - θα μπορούσα να πώ - ακολουθούσε τα ίδια βήματα για να πάει στην δουλειά του...
Μα γιατί;
Γιατί το αηδόνι δεν κελαηδάει, το παιδί δεν γελά, η μάνα δεν βυζαίνει το παιδί της, ο γέρος δεν χαίρεται τον φθινοπωρινό ήλιο;
Είναι πολύ απλό κυρίες και κύριοι!
Έχασε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ από την Ρεάλ!!!! Ομολογώ πως οι "δικοί" μας έπαιξαν πολύ καλά, μα στο τέλος έχασαν.
Και είναι λόγος αυτός για να τα βάψουμε μαύρα; Είναι αυτός λόγος για να νιώθουμε τον ουρανό βαρύ στους ώμους μας;
Ναι είναι! Γιατί και η οποιαδήποτε αθλητική νίκη, μέσα στο τίποτα των άλλων επιτευγμάτων μας, μας κάνει να νιώθουμε σπουδαίοι, τρανοί!
Εδώ που τα λέμε, δεν μας έχει μείνει και τίποτα, που να είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό.
Η ζωή μας γίνεται όλο και πιό μίζερη, τα χρήματα μας, αφού δεν φτάνουν για το "ευ ζειν", τα κατασπαταλούμε σε ανούσια καταναλωτικά ξεφαντώματα για να γεμίσουμε με "συναίσθημα" και "ικανοποίηση" την άχαρη ζωή μας.
Και ο Ολυμπιακός μας στέρησε αυτή την λίγη χαρά, που θα μας γέμιζε με εθνική υπερηφάνεια.
Χάσαμε την ευκαιρία να εορτάσουμε αυτή την "τεράστια" νίκη.
Χάσαμε την ευκαιρία να ξεχυθούμε στους δρόμους με τις ανεμίζουσες ελληνικές σημαίες.
Χάσαμε την ευκαιρία να βροντοφωνάξουμε την ανωτερότητα (τρομάρα μας!) του Γένους μας.
Είναι βλέπεις και το άλλο "θέμα", αυτό της ονομασίας των Σκοπίων, που μας έχει ψαλιδίσει τα φτερά...
Όμως σε λίγες - μόλις 3 - μέρες, έχουμε ένα τεράστιο λόγο να γιορτάσουμε, να θυμηθούμε, να δακρύσουμε μα και να ταρακουνηθούμε, να ξυπνήσουμε επιτέλους από αυτόν τον βαρύ ύπνο.
Το έπος του 1940 ήταν από τς πιό δοξασμένες περιόδους του Γένους μας. Εκεί, για άλλη μια φορά μέσα στους αιώνες, φάνηκε το πραγματικό μεγαλείο των Ελλήνων!
Μπορούμε να ζωντανέψουμε τις μνήμες;
Μπορούμε να σταθούμε αντίκρυ στους προγόνους μας χωρίς να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή για την κατάντια μας;
Μπορούμε να τους πούμε πως η λεβεντιά τους συνεχίζει να χτυπά μεσ' στις φλέβες μας;
Μπορούμε να τους πούμε πως κι εμείς μεγαλουργούμε; Πού; Πώς;
Φοβάμαι πως δεν μπορούμε...
Γιατί αν μπορούσαμε, δεν θα ήμασταν το κλωτσοσκούφι των κάθε λογής Μεγάλων.
Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007
Πόσο μου έλειψες!
Γύρισα!!!
Με χίλια καρδιοκτύπια σε παίρνω τηλέφωνο, την φωνή σου ν' ακούσω, τον ερχομό μου να σου ανακοινώσω, τα "σ'αγαπώ"μου να σου ψιθυρίσω!
Είμαι πάλι εδώ, μέσα στο βεληνεκές της ματιάς σου, των φιλιών σου!
Πέταξα ψηλά, μέσα στα σύννεφα , πάνω απ' τα σύννεφα, βρέθηκα μακριά, μα η σκέψη μου στιγμή δεν έφυγε από δω, από την μορφή σου, την μιλιά σου, το χρώμα των μαλλιών σου, τη γεύση των φιλιών σου.
Μου έλειψες, ω, πόσο μου έλειψες!
Μέρη μακρινά δέχτηκαν το ρυθμικό χτύπημα από τις πατούσες μου στους σκονισμένους δρόμους, αέρα, νερό και φαγητό μου έδωσαν για να καταφέρω το ταξίδι, σε σένα να γυρίσω.
Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες δεν συνάντησα, Κίρκες δεν με μάγεψαν, τρικυμίες δεν με βύθισαν.
Δεν είμαι Οδυσσέας, δεν πρόσβαλα τους θεούς, οι θεοί δεν με ταλαιπώρησαν.
Ευχαριστώ σας!
Μου έλειψες, ω, πόσο μου έλειψες!
Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007
Ταξίδι μακρινό
Ετοιμάζομαι για ταξίδι μακρινό.
Έχω πολλά χρόνια να νοιώσω πως το συναίσθημα πως σαν γυρίσω, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Τελευταία φορά ένοιωσα αυτό το συναίσθημα -που σου "ζιγκλάει" τα σωθικά- πριν πολλά-πολλά χρόνια, --πάει εικοσαετία--, τότε που έπρεπε να παρουσιαστώ στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων.
Τό ίδιο φτερούγισμα στην καρδιά, την ίδια απορία στο "τι μέλλει γενέσθαι", το ίδιο ερωτηματικό: "πού πάω;".
Μα ξέρω πού πάω, το βλέπω στον χάρτη, έχω ξαναπάει εκεί. Κι όμως τώρα νοιώθω σαν κάτι διαφορετικό να συμβαίνει, κάτι πρωτόγνωρο.
-Θα μου λείψεις!
Ναι, αυτό είναι το πρωτόγνωρο, αυτό είναι το διαφορετικό. Θα μου λείψεις!
Θα φύγω μακριά σου, χιλιάδες μίλια θα χωρίζουν τα κορμιά μας, χιλιάδες στράτες θα αποπροσανατολίζουν τις ματιές μας.
Μα τι λέω;
Όχι, δεν θα μου λείψεις!
Υπάρχεις στο μυαλό μου, κυβερνάς τη σκέψη μου, δίνεις σφυγμό στην καρδιά μου, έχεις ανεξίτηλα σημαδέψει το κορμί μου.
Θα γυρίσω, πάλι κοντά σου θα βρεθώ, μ' ακόρεστη δίψα θα πιώ τα φιλιά σου.
Save all your kisses for me
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007
Βαναυσότητα
"... και λεγόμαστε άνθρωποι(????), με καρδιά και αισθήματα ..¨, όπως λέει ο ποιητής.
Δείτε αυτά τα δύο βίντεο και τότε ίσως μετανιώσουμε, που λεγόμαστε άνθρωποι.
Πρώτο video: Δελφίνια
http://www.glumbert.com/media/dolphin
Δεύτερο video: Κοτόπουλα
http://www.youtube.com/watch?v=PFgbHK6yP2g
Καλό χειμώνα...
Καλώς ήλθες βροχούλα, έστω και τόσο ντροπαλή!
Σε χρειαζόμαστε!
Είναι τόσα πολλά τα λάθη μας, που πρέπει να ξεπλύνεις. Τόσες πολλές οι αμαρτίες μας, τόσες πολλές οι απερισκεψίες μας!
Επέμενε!
Είσαι μικρή, μια σταλιά, μα με υπομονή κι επιμονή θα τα καταφέρεις!
