Μόνο ένας φτωχός ξέρει τι σημαίνει να είσαι σε ανάγκη, γι' αυτό και μπορεί να είναι τόσο γενναιόδωρος!
Οι ενήλικοι γενικά και οι γονείς ειδικότερα, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, σε σχέση με τα ανήλικα παιδιά τους.
Ασκούν επάνω τους μια "εξουσία". Στα μάτια των παιδιών είναι οι "ισχυροί". Και όπως κάθε είδους εξουσία, έτσι κι αυτή σε μεθάει, όπως οι Σειρήνες τους ναυτικούς. Πρέπει γερά δεμένος να 'σαι, ώστε να μην μαγευτείς, να μην παραδοθείς σ' αυτές.
Πόσοι όμως το πετυχαίνουν;
Και πόσοι άλλοι χρησιμοποιούν αυτήν την εξουσία για την ολοένα και μεγαλύτερη υποταγή του παιδιού, στον γονιό του;
Συμβαίνει πλείστες φορές στην περίπτωση διαζευγμένων γονιών.
Ο έχων την επιμέλεια (που συνηθέστατα ο δικαστής αναθέτει στην μητέρα) χρησιμοποιεί το παιδί για να εκδικηθεί τον πατέρα του παιδιού.
Δυστυχώς, καμία Κοινωνική Πρόνοια δεν εμβαθύνει τόσο στην επαφή με το παιδί, ώστε να δει τις αμυδρά διαγραφόμενες ενδείξεις περί πόλωσης του παιδιού.
Κανείς δικαστής δεν αναλογίζεται αν αποφάσισε σωστά για την ανάθεση της επιμέλειας. Στην απαλοιφή των πιθανών ηθικών αντιρρήσεων και αποριών, έρχεται ο Νόμος να κλείσει τις χαραμάδες.
Έτσι, ο δικαστής κοιμάται ήσυχος πως έπραξε το σωστό.
Και η μητέρα χρησιμοποιεί το παιδί σαν λάφυρο.
"Στο πήρα", φωνάζει και γελά χαιρέκακα.
Κι εσύ μαζεύεσαι στην γωνία σου, περιμένοντας την ορισμένη μέρα και ώρα, να δεις το παιδί σου για ορισμένο χρόνο.
Κι αν δεν στο δώσει; Αν προβάλλει διάφορες δικαιολογίες και συ μένεις μόνο με την λαχτάρα να δεις το παιδί σου; Τίποτα άμεσο. Τρέξε στον δικηγόρο, δώσε λάδι στην δικοπαραγωγική μηχανή. Το αποτέλεσμα; Σίγουρα αρνητικό. Σ' αυτό βοηθά και η προηγούμενη απόφαση ανάθεσης επιμέλειας.
Κι όταν τύχει και το δεις, σαν μαγνητόφωνο σου λέει τα λόγια, που του έμαθε παπαγαλία και σου σχίζει την καρδιά.
Γιατί;
Ρωτάς: "Αγαπάς το παιδί σου; Γιατί το δηλητηριάζεις; Γιατί το εμπλέκεις στην διαμάχη αυτή; Δεν είναι δική του, δεν πρέπει να γίνει δική του".
Μα αυτή συνεχίζει το ίδιο βιολί, χειμώνα - καλοκαίρι...προσπαθεί να αλώσει το μυαλό, την ψυχή, την θέληση, την γνώση του παιδιού... Του δίνει τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά να δει την πραγματικότητα.
Και τι εναλλακτική έχεις;
Μόνο υπομονή.
Υπομονή, πως όταν μεγαλώσει το παιδί σου, κάποιο κομμάτι θα έχει μείνει αγνό, κάποιο κομμάτι δεν θα έχει αλλοτριωθεί.
Θα ψάξει, ελπίζεις, τότε να σε βρει, να σε γνωρίσει πραγματικά. Ποιος είσαι; Γιατί είσαι μακριά; Το αγαπάς;
Χιλιάδες απαντήσεις έχεις ετοιμάσει, για ερωτήσεις, που πιθανόν ποτέ να μην τεθούν.
Δεν πειράζει. Πολλοί έχουν πει πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δεν σου μένει παρά να το τσεκάρεις.
Και να που η προσφορά ενός πολυκαταστήματος, μ' έφερε για δεύτερη φορά στη ζωή μου, να γρατζουνάω μια κιθάρα.
Την πρώτη φορά ήταν πριν πολλά χρόνια - ήμουν γύρω στα 16. Την παράτησα, γιατί ο δάσκαλός μου έφυγε για περιοδεία. Ο αντικαταστάτης του ήταν στεγνός και στυγνός! Τού'πα "Άντε γειά" κι έφυγα.
Τώρα βρήκα πάλι αφορμή να μου δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.
Αυτή τη φορά δεν θα πάω σε Ωδείο, τ' αποφάσισα. Μόνος μου θα βγάλω τα μάτια μου - εεε, θα μάθω, ήθελα να πω!
Τι έκανα τόσα χρόνια Μουσική στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο;
Έψαξα στο internet για δωρεάν προγράμματα κουρδίσματος, μετρονόμους, και .... μαθήματα!
Βρήκα και ... άρχισα δουλειά!
Παιδεύτηκα λίγο με το κούρδισμα (περίπου 4 ώρες, για να βρω κάποιο πρόγραμμα, που να με ικανοποιεί και μισή με μία ώρα για να κουρντίσω την κιθάρα). Το αποτέλεσμα ενθαρρυντικό! Οι χορδές ακούγονται σαν ... κανονικές χορδές κιθάρας. Μπράβο μου!
Αρκετή δουλειά για σήμερα όμως, τα μάτια μου σαν να κατάπιαν άμμο, απαιτούν ξεκούραση.
Την ακούμπησα λοιπόν κόντρα στην βιβλιοθήκη (να θυμηθώ να πάρω μια βάση), την καληνύχτισα και της έσβησα το φως!
Ας ξεκουραστεί κι αυτή! Αύριο την περιμένει μια δύσκολη μέρα!
.......(έπεται συνέχεια)......
.... Και μέσα στην παραζάλη της οικονομικής ασφυξίας, ένα δώρο μου δόθηκε χτες, "γιατί έτσι", χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.
Κατσουφιασμένος, μπαϊλντισμένος, το δέχτηκα με ένα ψυχρό "ευχαριστώ".
Στο σπίτι το έβγαλα από την τσάντα.
Το περιτύλιγμα ωραίο, από σοβαρό κατάστημα. Μα τι στο το καλό;
Έσκισα το περιτύλιγμα.
Γαλάζια γράμματα σε χρυσό φόντο "365 ημέρες ευτυχίας - ημερολόγιο 2008".
Κια μόνο η λέξη ευτυχία, με έκανε να χαμογελάσω. Ναι, ευτυχία. Κόντρα σε όλους, που θέλουν να μου στερήσουν το χαμόγελο, κόντρα σε όλους, που θέλουν να με βγάλουν τρελλό, κόντρα σε όλους που θέλουν να απομηζύσουν κάθε ικμάδα του πνεύματος και του σώματος, κόντρα σε όλους που θέλουν να μετατραπώ σ' ένα ρομπότ, χωρίς αισθήματα, προγραμματισμένο μόνο για σπίτι-δουλειά-σπίτι, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΑ.
Και μόνο το διάβασμα της λέξης "ΕΥΤΥΧΙΑ" στάθηκε ικανό να με αφυπνίσει, να μου υπενθυμίσει πως πάνω από την βαριά συννεφιά ο ήλιος υπάρχει.Με τις ζωοδότες ακτίνες του τα σύννεφα θα διαλυθούν, το φως και πάλι θα λάμψει.
Η Προεδρία της Δημοκρατίας αποφάσισε την ακύρωση των φετινών δεξιώσεων, που κατά παράδοση παραθέτει προς διάφορους φορείς και αντιπροσώπους Αρχών της χώρας, επ' ευκαιρία των Εορτών.
Τα σχετικά κονδύλια, που θα εδίδοντο γι' αυτές τις εκδηλώσεις, θα επιστραφούν στο Υπουργείο Οικονομικών προκειμένου να διατεθούν στο Ειδικό ταμείο Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών.
Ο υποφαινόμενος - ένας μικρός και ασήμαντος πολίτης αυτής της έρημης χώρας - εκφράζει τα ειλικρινή συγχαρητήρια στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κον Κάρολο Παπούλια, που με την κίνησή του αυτή, δείχνει την ταπεινότητα και την σεμνότητα, που τον διακρίνει καθ' όλη την μακρόχρονη πορεία του στο πολιτικό γίγνεσθαι αυτής της Χώρας!
Μακάρι να γίνει παράδειγμα για όλους τους πολιτικούς, ώστε να καταλάβουν πως ο Καίσαρας μπορεί να μην υπάρχει πιά, αλλά η γυναίκα του πρέπει να υπάρχει σε κάθε έκφανση της ζωής των πολιτικών μας.
Το Σάββατο 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ και 12.00 το μεσημέρι, ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ όλοι για 15 ΛΕΠΤΑ ΤΟ ΔΙΑΚΟΠΤΗ !!! Διαμαρτυρόμαστε έτσι έμπρακτα για τις νέες εξοντωτικές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ.
....Από το blog του ΝΕΟΥ ΙΝΚΑ, μια κίνηση μποϋκοτάζ και όχι μόνο, ενάντια στις αυταρχικές αυξήσεις της ΔΕΗ.
Βλέπω πως το ημερολόγιο δείχνει λίγες μέρες ακόμη πριν τα Χριστούγεννα.
Αποφασίζω πως οι γιορτές είναι ... γιορτές κι έτσι λέω να αφεθώ στο πνεύμα των Χριστουγέννων, να χαμογελάσω, να γιορτάσω, να ευφρανθώ.
Στη γωνιά συναντώ τον ζητιάνο της γειτονιάς.
Μόνιμα σ' αυτό το στέκι, δουλεύει συγκεκριμένες ώρες: 8 με 2. Ωράριο κανονικό. Πολύ τυπικός σας λέω. Μήτε με χιόνια, μήτε με βροχή, μήτε με καύσωνα εγκαταλείπει το στέκι του! Παράδειγμα ευσυνείδητου εργαζόμενου προς μίμηση!
Ανοίγω το πορτοφόλι μου να δώσω ελεημοσύνη και τι να δω! Τα λεφτά είναι λίγα, τι λίγα, λιγοστά, τι λιγοστά, αόρατα!
Μα πληρώθηκα στο τέλος του προηγούμενου μήνα, κι ακόμη δεν φτάσαμε στις 15!Τότε θα έπρεπε να έχει αδειάσει! Τουλάχιστον μέχρι τώρα έτσι συνέβαινε! Το χρήμα μου συνήθως παρέδιδε το πνεύμα του στις 15!
Τι συνέβη;
Πού πήγαν;
Δεν αγόρασα πούρα, δεν αγόρασα ούτε καν τσιγάρα!
Δεν αγόρασα κρέας, δεν αγόρασα ούτε καν όσπρια!
Πού πήγαν;
Αναπαριστώ στην οθόνη του μυαλού μου κάθε βήμα, που έκανα από τις 30 μέχρι τώρα!
Μπήκα στο σούπερ μάρκετ, πήρα χαρτί κουζίνας (στο Παρίσι έχει λιγότερο από την μισή τιμή), φρυγανιές (στο Βερολίνο έχει το ένα τρίτο της τιμής) και γάλα (Στις κυριότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχει ίδια ή φτηνότερη τιμή) .
Και πάλι, έπρεπε να έχω ακόμη χρήματα. Γιατί δεν έχω;
Α, ναι πλήρωσα το λογαριασμό στη ΔΕΗ, ξέρετε την εταιρεία, που μας ... αλλάζει τα φώτα!
Όποτε θέλει αυξάνει το κόστος του ρεύματος, χωρίς να σκεφτεί το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων. "Αυτοί ας κρυώνουν", όπως είπε και προ καιρού ο τότε Υπουργός κατά την (τότε) αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Τελικά η αναλγησία των προεστών του χωριού μας αυξάνεται κατά μεγαλύτερο ποσοστό από τον πληθωρισμό, το έχετε προσέξει;
Πάει πακέτο με την ακρίβεια, τις αυξήσεις στις ΔΕΚΟ, τις αυξήσεις στους φόρους, τις αυξήσεις στις εισφορές.
Η ουσία όμως είναι μια: Το πορτοφόλι είναι άδειο!
Κι ερωτώ: Με τι λεφτά να αγοράσω λαμπιόνια και στολίδια για το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, δώρο για το παιδί μου;
Τι να του πω;
Πως φέτος δεν θα στολίσουμε δέντρο, δεν θα νιώσει την χαρά του ανοίγματος του δώρου του γιατί τα χρήματά μου δεν έφτασαν;
Να δανειστώ! Καλέ μου ζητιάνε, μπορείς να μου δανείσεις λίγα χρήματα;
Ναι φίλοι μου, το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει!
Ο ζητιάνος μου έδωσε χρήματα, να στολίσω το δέντρο, να χαρεί το παιδί μου!
Ποιό είναι το νόημα;
Πως πια οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν έχουν άλλα να δώσουν!
Ας στραφεί η Κυβέρνηση στον έλεγχο της αγοράς.
Ας στραφεί η Κυβέρνηση προς την φοροδιαφυγή, που οργιάζει στην Ελλάδα!
Ας στραφεί στην φορολόγηση των "εχόντων".
Έχετε ακούσει για τα ποσά που εισπράττουν οι τραγουδιστές και οι ποδοσφαιριστές;
Έχετε σκεφτεί πόσοι μισθοί αντιστοιχούν σε ένα "νυχτοκάματο" ενός καλλιτέχνη;
Έχετε σκεφθεί πόσο τιμολογείται το ωρομίσθιο ενός ποδοσφαιριστή;
Όλα αυτά τα αστρονομικά ποσά, ξέρετε πόσο προκαλούν τους μισθοσυντήρητους;
Αμ οι δικηγόροι; Πού κάθε ώρα τους τιμολογείται από 300 ευρώ και πάνω μα το αποτέλεσμα χωρίς εγγύηση;
Οι γιατροί; Πόσοι απ' αυτούς κόβουν απόδειξη για τα 100-150 ευρώ που παίρνουν σε κάθε επίσκεψη των ασθενών, που γεμίζουν τις αίθουσες αναμονής των ιατρείων τους; Και προς Θεού, μην ζητήσεις απόδειξη, γιατί μαζί με αυτήν, μπορεί να σου κόψει και καμιά αρτηρία. Και βεβαίως και σ' αυτούς το αποτέλεσμα είναι χωρίς εγγύηση.
Ας στραφείτε λοιπόν κύριοι κυβερνώντες στους έχοντες. Και μην πείτε πως δεν τους ξέρετε. Έχετε Υπουργείο Συγκοινωνιών, οπου όλα τα πολυτελή αυτοκίνητα είναι καταχωρημένα, έχετε Εφορίες, Υποθηκοφυλακεία και Κτηματολόγια όπου όλα τα ακίνητα είναι καταχωρημένα. Εκεί ψάξτε! Όχι στις τσέπες μας! Αυτές άδειασαν εδώ και χρόνια! Από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης το κυρίαρχο σύνθημα των πολιτικών ήταν "Λιτότης¨.
Αυτή η ¨Λιτότης" γιγάντωσε τους εξυπνάκηδες και φτώχυνε τους ευσυνείδητους πολίτες αυτής της χώρας. Φτάνει πια!
Σε γνώρισα παιδούλα, σε χαίρομαι μεστή γυναίκα!
Κάθε στιγμή, που σε κοιτάζω, νοιώθω ξανά της νιότης μου τον έρωτα.
Διαπερνά τα χρόνια του χωρισμού, ορθώνεται μπροστά σου αλώβητος, σε τυλίγει με το απαλό πέπλο του ονείρου! Το όνειρο μου έγινε πραγματικότητα!
Η αγκαλιά σου ο παράδεισός μου!
Η ανάσα σου δίνει πνοή στο χωματένιο μόρφωμα, που στεγάζει τον έρωτά μου για σένα – το κορμί μου.
Σαν τον Οδυσσέα, μέσα από τρικυμίες, μέσα από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, μέσα από Κίρκες, γύρισα!
Με γκρίζα μαλλιά, με γερμένους ώμους,με θαμπό βλέμμα μα με νεανικό έρωτα στην καρδιά μου για σένα, γύρισα!
Τα μάτια μου λαχταρούν να γεμίσουν από την μορφή σου, τα χέρια μου λαχταρούν να αγγίξουν το βελούδινο δέρμα σου, το κορμί μου λαχταρά να ενωθεί με το κορμί σου, η ψυχή μου λαχταρά να να γίνει ένα με την δική σου.
Κάθε μέρα, νοιώθω πως σ' ερωτεύομαι ξανά από την αρχή!
Ραντάρ τα μάτια μου και τ' αυτιά μου, ψάχνουν τον αέρα, τον χώρο, το περιβάλλον να εστιάσουν σε σένα. Απέραντη χαρά πλημμυρίζει την ψυχή μου, σαν εμφανιστείς στον ορίζοντα των αισθήσεών μου. Πόσο σ' αγαπώ!
Λόγια δεν υπάρχουν να περιγράψουν αυτό που νοιώθω για σένα!
Λεξοπλάστης να γίνω, καινούργιες λέξεις να φτιάξω, τον έρωτά μου να χωρέσουν!
Μα πώς;
Πώς η γυάλα να χωρέσει το δελφίνι;
Πώς το κουκλόσπιτο να χωρέσει τον γίγαντα;
Πώς το μπουκάλι να χωρέσει την θάλασσα;
Πώς το σημείο να χωρέσει το άπειρο;
Ανείπωτη η αγάπη μου θα μείνει. Με αυτόν τον καημό η καρδιά μου θα σβήσει.
Τον έρωτά της δεν κατάφερε να σου τραγουδήσει.
Όλα τα γράμματα κεφαλαία, όλα μαζί στο στο κόκκινο!
Κόκκινο της έντασης, κόκκινο της χαράς, κόκκινο του πάθους, κόκκινο της ζωής!
Αγάπη μου, σ' ευχαριστώ, που μου δίνεις ζωή!
Ζωή, σ' ευχαριστώ που μου δίνεις την αγάπη μου!
Με θυμάσαι; Είμαι ο Στέλιος, που έμενα στην απάνω γειτονιά της Ονειρούπολης, στην Φαντασιοχώρα.
Ξέρω, έχει περάσει πολύς καιρός, από την τελευταία επαφή μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια, μετακόμισες κι εσύ, χαθήκαμε.
Παλιά σου έγραφα στην Καισάρεια, τώρα έμαθα πως μετακόμισες πιο βόρεια, στην Λαπωνία.
Πώς τ' αποφάσισες; Τι σε τράβηξε εκεί;
Γνώρισες τους ανθρώπους κι αποφάσισες να κάνεις παρέα με τους ταράνδους, ε;
Δεν έχεις κι άδικο!
Όμως, Άι-Βασίλη μου, εσύ είσαι Άγιος, θα συγχωρήσεις τις ανοησίες της ράτσας μου, έτσι;
Ξέρεις μάλιστα Άι-Βασίλη, γι' αυτόν τον λόγο σου γράφω..
Αι-Βασιλάκο μου, εσύ έχεις δει πολλά, έχεις αντέξει πολλά τόσα χρόνια (αλήθεια, πόσων ετών είσαι;), κάνε λίγο ακόμα υπομονή.... και διάβασε το γράμμα μου.
Άι-Βασίλη, Άγιε των επιθυμιών και των ονείρων, έκανα μια λίστα με τα δώρα, που θα ήθελα να μου φέρεις. Αν δεν προλάβεις να τα πραγματοποιήσεις όλα, μην στενοχωριέσαι, δεν θα σου θυμώσω, είμαι καλόβολος! Μπορείς να συνεχίσεις την πραγματοποίησή τους και του χρόνου!!!
Έχουμε λοιπόν:
Όπως ξέρεις, οι άνθρωποι είμαστε κοντόφθαλμοι και με τις πράξεις μας έχουμε θέσει σε μεγάλο κίνδυνο την Γη μας. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αποτέλεσμα της αλόγιστης χρήσης των καύσεων παντός είδους, που επινοήσαμε, προκαλεί αλυσιδωτές αλλαγές -προς το χειρότερο – του κλίματος. Από την άλλη, το όζον, αυτή η ασπίδα προστασίας μας από τις βλαβερές ακτινοβολίες του Διαστήματος, λιγοστεύει.
Θα ήθελα λοιπόν, σαν πρώτο μέτρο, να σταματήσεις την ανοησία των λεγομένων Πλανηταρχών και του σιναφιού των και να τους βοηθήσεις να καταλήξουν επιτέλους πως πάνω απ' όλα τα κέρδη του χρηματοκιβωτίου τους, είναι σημαντικότερη η διατήρηση της Ζωής και της Γης, για τις επόμενες γενιές. Θα το κάνεις, σε παρακαλώ;
Απ' την άλλη, οι ειδήσεις δεν ασχολούνται άλλο με τους πολέμους, γιατί δεν εντυπωσιάζουν πια, δεν “πουλάνε”, όπως λένε στην αργκό τους. Όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αφανίζονται, γιατί;
Κάνε κάτι σε παρακαλώ, καλέ μου Άι-Βασίλη, κάνε κάτι, να σταματήσει το αίμα αθώων να ποτίζει το χώμα, που μετά πατούν (και κτίζουν) οι ένοχοι. Σ' ευχαριστώ, γιατί ξέρω πως θα κάνεις ό,τι περνάει απ' το χέρι σου!
Και τώρα Άι-Βασίλη μου, γνωρίζοντας πόσο καλόκαρδος και μεγαλόψυχος είσαι, θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι και για την Ελλαδίτσα μας.
Όπως διαβάζεις στις εφημερίδες (διαβάζεις, δεν διαβάζεις;) η ζωή μας έχει γίνει ένας ατέλειωτος Γολγοθάς. Οι πολιτικοί πιστεύουν πως ο λαός είναι η χήνα, που κάνει το χρυσό αυγό! Ζητάνε συνέχεια ο λαός να πληρώνει τις ανοησίες τους, τις κακοδιαχειρίσεις τους, τις “κουμπαριές” τους. Τώρα βρήκαν άλλο θέμα να σφίξουν κι άλλο (κι άλλο; πόσο άλλο; δεν έχει άλλο!) το ζωνάρι. Το Ασφαλιστικό! Ξέρεις, είναι το σύστημα εκείνο, που οι εργαζόμενοι πληρώνουν υπέρογκα ποσά, για να 'χουν μια σύνταξη, όταν γεράσουν... Εμ, βέβαια, πού να ξέρεις εσύ, εσύ ακόμη δουλεύεις! Αλήθεια, δεν μου είπες, πόσων ετών είσαι; Α, και κάτι άλλο, τώρα που το σκέφτομαι: Εσύ πληρώνεις τις εισφορές σου; Είσαι ασφαλισμένος;
Τέλος πάντων, ας μην τα βάζω μαζί σου, είσαι και Άγιος!
Συνεχίζουμε λοιπόν.
Με λίγα λόγια, πληρώνει ο λαός όταν δουλεύει, για να έχει όταν γεράσει.
Έλα όμως που η διαχείριση αυτών των χρημάτων ανατέθηκε στους “ημετέρους”. Οι οποίοι “ημέτεροι”, πειναλέοι καθώς ήταν, αποφάσισαν να ¨λαδώσουν” πρώτα τ' αντεράκι τους και μετά να χτίσουν και μια βιλίτσα γι' αυτούς και τα τρισέγγονά τους. Ναι, ναι, Άι-Βασίλη μου, έτσι είναι, όπως τα βλέπω, με το μάτι μου κι όπως τα νογώ με το απλοϊκό μυαλό μου.
Αποτέλεσμα, όταν έλθει η ώρα να βγούμε στην σύνταξη, τα Ταμεία λένε, θα είναι άδεια. Μα από πού κι ως πού βρε παιδιά θα είναι άδεια; Ποιοι τα άδειασαν; Εμείς, μόνο γεμίζουμε, βάζουμε, πληρώνουμε μια ζωή δουλειά και ιδρώτα!
Καταλαβαίνεις Άι-Βασίλη μου, πως σκέφτηκαν τα σαΐνια και βρήκαν τη λύση: Θα δουλεύουμε παραπάνω! Βέβαια, είδαν πως κι εσύ μετά από τόσα χρόνια, παραμένεις ακμαίος και ικανός για καμιναδοσκαρφαλώματα κι αποφάσισαν να μας καμιναδοπηδήξουν. Με συγχωρείς Άι-Βασίλη μου που χρησιμοποιώ καινούργιες λέξεις, γι' αυτό, που συμβαίνει, αλλά οι παλιές πια δεν μπορούν να εκφράσουν το μέγεθος του άλματος, λαϊκιστί πηδήματος.
Σε κούρασα, Άι-Βασίλη μου; Θα φτάσω και στο αίτημά μου.
Αφού Άι-Βασίλη, λεφτά δεν μπορείς να φέρεις (γιατί και να έφερνες, θα τα έτρωγαν οι ημέτεροι, βλέπεις είναι αχόρταγοι) προτείνω να μας μυήσεις στο μυστικό μακροζωίας σου και παράτασης της ακμαιότητάς σου. Γιατί άσχετα αν δεν μου λες την ηλικία σου, εγώ σε “κόβω” πάνω από 500, έτσι δεν είναι; Αν λοιπόν μάθουμε να ζούμε τόσο και πολλά χρόνια θα μπορούμε να δουλεύουμε και πολλά χρόνια θα μπορούμε να συνεισφέρουμε. Για σκέψου: Δεν θα ήταν ωραίο, παππούς κι εγγονός, να δουλεύουν μαζί, χέρι-χέρι;
Ελπίζω να σε έπεισα για την αναγκαιότητα αυτού του δώρου, χώρια που δεν θα κουραστείς καθόλου για να το φτιάξεις.
Συνεχίζω:
Άι-Βασίλη, για να ζεσταθούμε τώρα τον χειμώνα, χρησιμοποιούμε ένα καύσιμο, που το λένε πετρέλαιο. Έχεις ακουστά; ναι, ναι, πολλοί πόλεμοι γίνονται γι' αυτό!
Όμως καλέ μου Άι-Βασίλη, οι πολιτικοί μας αποφάσισαν να αυξήσουν την τιμή του, έτσι πολλοί από μας, δεν μπορούν να ζεσταθούν. Βάλανε λοιπόν μπροστά τις ηλεκτρικές σόμπες, μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι τους. Το “πιάνει” αυτό η Κυβέρνηση κι αμέσως παίρνει μέτρα: Αυξάνει την τιμή του ρεύματος! No heat – no eat! Όπως θα λέγαν οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες αν ζούσαν στην πανέμορφη έρημη χώρα μας!
Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως θέλουν να μουδιάσει το μυαλό μας από το κρύο, έτσι ώστε αδιαμαρτύρητα να δεχτούμε και τα επόμενα “καμιναδοπηδήματα”; Μήπως αυτά τα μέτρα είναι μόνο η αρχή;
Ξέρεις, οι πολιτικοί μοιάζουν πολύ με τους βασανιστές: Συνέχεια σκαρφίζονται καινούργιους τρόπους βασανισμού και εξόντωσης.
Τι ζητάω από σένα;
Έχεις δίκιο, σε ζαλίζω με την πολυλογία μου. . Μα πού να τα πω κι εγώ Άι-Βασίλη μου; Ποιος μ' ακούει;
Θα ήθελα λοιπόν Άι-Βασίλη μου, να πιάσεις αυτούς τους κουφιοκεφαλάκηδες και να τους βάλεις για ένα χρόνο να ζήσουν με τους δικούς μας μισθούς, να πληρώνουν ενοίκιο, φροντιστήρια, λογαριασμούς, καύσιμα, τέλη αυτοκινήτου, ασφάλιστρα, φάρμακα, τρόφιμα , ένδυση όπως εμείς.
Ίσως μετά απ' αυτό καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να ζεις σ' αυτή τη χώρα, μ' αυτούς τους όρους, μ' αυτούς τους μισθούς.
Άι-Βασίλη μου, με συγχωρείς αν σε κούρασα μ' αυτό το μακροσκελές γράμμα μου.
Ελπίζω να με εισακούσεις και να μπορέσεις να μου φέρεις αυτά τα δώρα. Αν δεν μπορέσεις όλα να τα φέρεις φέτος, μην ανησυχείς. Όπως σου είπα και στην αρχή, συνεχίζεις και του χρόνου!
Με πολύ-πολύ σεβασμό,
Ο μικρούλης-μικρούλης-μικρούλης πολίτης
μιας μικρούλας-μικρούλας-μικρούλας χώρας
