Αγάπη: πανταχού παρούσα!

Πρόσφατα άκουσα ένα τραγούδι από τον νεαρό και νέο τραγουδιστή Γιάννη Χαρούλη.
Αμέσως ένιωσα το αίσθημα της αγάπης να ξεχειλίζει από τους στίχους και με την βοήθεια της κρητικής μελωδίας, που το ντύνει, η καρδιά μου κτύπησε "αλλιώτικα". Τα δάκρυά μου διάλεξαν να πραγματοποιήσουν ένα "σάλτο μορτάλε" απο τις ζεστές κόγχες των ματιών μου στον έξω κόσμο.
Πήραν λάμψη κι έλαμψαν, στόλισαν για λίγο κι έσβησαν, σαν σταγόνες βροχής, σαν πανέμορφα μα απατηλά, μικρά διαμάντια, αυτό το αιώνιο, πανανθρώπινο, χιλιοτραγουδισμένο , αίσθημα: την Αγάπη.
Η ψυχή, σαν μάνα που σφιχτά κρατά τα παιδιά της, τα αισθήματα της καρδιάς συγκρατεί. Μα φτάνει μια νότα, μια ματιά, ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά να απελευθερώσει τα συναισθήματα .
Κι αυτά ξεχύνονται, μεταμορφώνονται σε κλάματα, λυγμούς.
Αυτό συνέβη όταν άκουσα αυτό το τραγούδι, δημιούργημα του Κώστα Μουντάκη.
Ακούστε το και ταξιδέψτε στο όνειρο.

«Ένα βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη α που γυρίζω
Με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω
Να σ’ έβρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
Και να ‘ναι ο τόπος άβολος, σπηλιάρι να μην έχει
Να ‘ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
Και να φοβάσαι α μοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
Και ξεπαπούτσωτη να ‘ρθεις στην εδική μου αγκάλη
Ν’ ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
Την αναπνιά σου να γρικώ τη μέση σου να πιάσω
Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
Να σε βαστώ και να γρικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου
Να λέω παναγία μου ποτέ μην ξαστεριάσει
Και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
Ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει

Ήλιος ποτέ μην ξαναβγεί φεγγάρι μην απλώσει
Το μυστικό τσ’ αγάπης μου μην το ξεφανερώσει».

Υ.Γ.
Σήμερα έχω την ονομαστική μου εορτή.
Το πιο όμορφο δώρο, που έλαβα, είναι η παρουσία σου.
Σ' ευχαριστώ!

Ελλάδα: Χώρα αγίων!

Και να λοιπόν τα πρώτα νομοθετήματα της νέας Βουλής -συνέχεια των προηγουμένων της προηγούμενης/ίδιας .
Αύξηση φόρων, αύξηση καυσίμων, αύξηση ρεύματος, αύξηση τελών κυκλοφορίας, αύξηση ασφαλίστρων, αύξηση τιμών ειδών πρώτης ανάγκης, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αύξηση τιμών φαρμάκων, αύξηση ανεργίας, αύξηση τουριστικών εγκαταστάσεων - στα καμμένα , που κάθε φορά κρίνονται αναδασωτέα, αλλά τα μόνα δάση που αναπτύσσονται είναι από βίλες και τουριστικές εγκαταστάσεις -, αύξηση ρύπων.

Μα έχουμε και μειώσεις: μείωση συντάξεων, μείωση χώρων στάθμευσης, μείωση πρασίνου, μείωση δημόσιας εκπαίδευσης, μείωση προσδόκιμου χρόνου ζωής, μείωση επιδομάτων.

Δόξα τω Θεώ, μας σκέφτονται οι αιρετοί αντιπρόσωποί μας.

Και μην μου πείτε πως στις άλλες εκλογές θα τους μαυρίσετε. Ακόμη και μια φορά, που βγήκαν, αυτοί θα πάρουν την σύνταξή τους.

Βλέπετε δούλεψαν σκληρά να πάνε την Ελλάδα μας μπροστά. Ο κάματός τους πρέπει να αμειφθεί. Τι; Δεν κουράζονται; Μα γιατί το λέτε αυτό; Δεν βλέπετε πόσα έδρανα εμφανίζονται κενά στις βουλευτικές απαρτίες;

Είναι γιατί οι ένοικοι τους ξεπατώθηκαν την προηγούμενη μέρα και δεν μπορούν τώρα να σύρουν τα πόδια τους μέχρι τη Βουλή. Λυπηθείτε τους! Δουλεύουν τόσο σκληρά για το καλό μας!

Εικονίσματα να τους κάνουμε, καθημερινά να τους προσκυνούμε. Αυτοί μας φέρνουν κάθε μέρα πιο κοντά στον Θεό. Φροντίζουν για την σωτηρία της ψυχής μας. Έτσι που μας στερούν τον επιούσιο, έτσι που μας γδύνουν, έτσι που μας σκληραγωγούν, δεν χρειάζεται να πάμε στην έρημο για να αγιάσουμε.

Κι εδώ, στην Ελλαδίτσα μας, μάρτυρες και άγιοι γινόμαστε!

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος, από τότε που έφυγες Πατέρα.

Δεν άντεξες την ταπείνωση, δεν άντεξες τον αφαίρεση της αξιοπρέπειας, της ευπρέπειας και της υπερηφάνειας από το κορμί σου.

Εσύ που πολέμησες για την Ελευθερία, που πολέμησες για την Ζωή, που πάλεψες για την Οικογένεια, που κατανάλωσες την ικμάδα σου για τους άλλους...

Βαρέθηκες, κουράστηκες απόκαμες, διάλεξες δρόμο χωρίς γυρισμό, πέρασες στην άλλη όχθη...

Στη ζωή σου δεν βρήκες τίποτα έτοιμο, όλα τα έκτισες με τον ιδρώτα σου.
Βιοπάλη από το πρωί μέχρι το βράδυ κι απ' το βράδυ μέχρι το άλλο πρωί.

Τρία παιδιά, τρεις σταυρούς στους ώμους σου.
Ανάστησες τρεις ζωές, χάλασες τη δικιά σου.

Ποτέ δεν βαρυγκώμησες, πάντα χαμογελούσες.

Η μόνη σου χαρά, να επιστρέψεις λίγο στα πάτρια χώματα της νιότης σου, στην μάνα σου την Κρήτη, να μαζέψεις τους καρπούς από το πάντρεμα της γης και του ήλιου με τα γυμνά σου χέρια, να νιώσεις τη σπίθα της φύσης να καίει την παλάμη σου.

Οι σταγόνες του ιδρώτα από το μέτωπό σου, ευλογούσαν το λάδι και το κρασί μετουσιώνοντας τον κάματό σου σε ουράνια πανδαισία.

Με λάδι και κρασί, χυμούς της φύσης, χυμούς δικούς σου, μας πότιζες να μεγαλώσουμε.
Κι αν αυτά δεν έφταναν, κι άλλη δουλειά έπιανες, το ψωμί να βουτήξεις στο λάδι, να χορτάσουν τα παιδιά σου.

Μας έδωσες ζωή, τη δική σου ζωή, χωρίς να ζητήσεις αντάλλαγμα.

Πατέρα μου καλέ, αγαπημένε, αιώνιε Πατέρα, να 'ναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

Εδώ Πολυτεχνείο...

"Εδώ Πολυτεχνείο... εδώ Πολυτεχνείο.... σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων...."

Μια φωνή ξυπνά έναν ολόκληρο λαό, από τον λήθαργο, από τον “γύψο”.

Μια φωνή πάλλεται στον αέρα και δονεί τις ψυχές μας.

Ήρθε η ώρα για μια ακόμη φορά οι Έλληνες να χύσουν το αίμα τους για την Ελευθερία...

Αυτή τη φορά όμως ο κατακτητής είναι δικός μας. Ποιον θα πολεμήσουμε; Τα αδέλφια μας;

“....Είμαστε αδέλφια σας....” φωνάζει ο φοιτητής, ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο κτίστης - κλαίει ο αδελφός του ο φαντάρος!

Ποια κακιά μοίρα του παίζει τόσο άσχημο παιχνίδι; Γιατί να σκοτώσει τον αδελφό του; Ποιος είναι αυτός που τον διατάζει να πατήσει επί πτωμάτων; Ψυχή δεν έχει; Καρδιά δεν έχει;

Ένα τανκς, μερικές ριπές μυδραλιοβόλου, μερικοί πυροβολισμοί από περίστροφο έσβησαν τα όνειρα από νεανικά μυαλά, αφαίρεσαν τη ζωή από νεανικά κορμιά.....

Μανάδες δεν θα ξαναδούν το καμάρι τους, δεν θα χαρούν στις χαρές τους, δεν θα δουν εγγόνια στις ποδιές τους.

Κοπελιές θα χάσουν το ταίρι τους, άλλη ζωή θα χαράξουν, η πληγή θα μείνει ρέουσα εντός τους...

Άντρες δεν θα κατακτήσουν την κοπελιά, δεν θα φυτέψουν τον σπόρο τους, δεν θα κτίσουν Παρθενώνες.

Γιατί;

Μα ο λόγος είναι φανερός, έχει ήδη ειπωθεί: για την Ελευθερία!

Ένα αγαθό, που δύσκολα αντέχεις να ζεις χωρίς αυτό.

Γι' αυτό φώναξαν, γι' αυτό ξενύχτησαν, γι' αυτό πεθάναν τα παιδιά μας. Γιατί παιδιά μας ήταν...Δικά σου, δικά μου, δικά της, δικά μας.

Αλίμονο όμως... Όπως κάθε θυσία, βρήκε κι αυτή τους εκμεταλλευτές της.
Δεν σέβονται τους ποταμούς αίματος των παιδιών μας, που πότισαν το χώμα, έβαψαν την άσφαλτο, το μπετόν.

Χρησιμοποιούν την μέρα αυτή, την μέρα μνήμης της θυσίας τους, για να καταστρέψουν, να πυρπολήσουν, να αμαυρώσουν.

Δεν θα μπορέσουν όσο κι αν προσπαθούν!

Η θυσία των παιδιών μας απέδειξε πως η ψυχή των Ελλήνων δεν κλείνεται σε κλουβί, όσο χρυσοποίκιλτο κι αν είναι, δεν βολεύεται σε εικονικές ευημερίες, δεν ξεχνά τις ρίζες.

“Η ταν ή επι τας¨ευλογούσαν κι εξόρκιζαν οι Λακεδαιμόνιες μητέρες τα παιδιά τους για τον πόλεμο.

Αιώνες τώρα πάλλεται αυτή η ευχή μέσα μας, αγκιστρώθηκε στο αίμα μας, δέθηκε με την ψυχή μας.

Ας ξεκολλήσουμε από τον καναπέ της δήθεν ευημερία μας, ας ακούσουμε τους προγόνους μας, ας ακούσουμε τα παιδιά μας, Ας ελευθερωθούμε από τα δεσμά, που μας επιβάλλουν με την ομοιομορφία των σκέψεων, των πράξεων, των καταναλωτικών αγαθών, της τηλεόρασης, του ωχαδερφισμού.

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους!

Ελευθερία: Αξίζει να ζεις και να πεθαίνεις γι' αυτήν.

Σ' αγαπώ όπως είσαι...

Σ' αγαπώ όπως είσαι... όχι όπως θα ήθελα να είσαι. Γιατί τότε δεν αγαπώ εσένα. Τότε αγαπώ μια φαντασίωση, μια οπτασία, ένα φάντασμα, ένα δημιούργημα του μυαλού μου, πάντως όχι εσένα.

Και γιατί να γίνεις εσύ όπως θα 'θελα εγώ να είσαι;

Ποιος είμαι εγώ;

Γιατί εσύ να γίνεις όπως εγώ θέλω;

Είμαι ανώτερος από σένα; Από πού κι ως πού ; Απ' το ίδιο υλικό είμαι φτιαγμένος, το ίδιο DNA μ' εσένα μ' έφτιαξε.

Ναι, κάνεις λάθη – ποιος δεν κάνει;

Ναι, έχεις πάρει στραβό δρόμο – μα ποιος καθορίζει το “στραβό”, ποιος το “ίσιο”; Τι σημαίνει στραβό, τι ίσιο;

Γιατί ο μέρμηγκας πράττει σωστά ενώ ο τζίτζικας λάθος;

Τότε γιατί ο Δημιουργός έφτιαξε και τον τζίτζικα μα και τον μέρμηγκα;

“Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας”, όπως λέει κι ένα παλιό τραγούδι.

Είσαι άνθρωπος, έχεις το “σπίρτο” μέσα σου να δημιουργήσεις, να μεγαλουργήσεις. Δεν ξέρω πότε, μπορεί ποτέ. Μα πάντα θα κοιτάζω κατά την μεριά σου, θα περιμένω να δω το πυροτέχνημα της μοναδικότητας σου να εκτινάσσεται.

Σ' αγαπώ γι' αυτό που είσαι, όπως είσαι.

Προσεύχομαι για σένα !

Όντας πατέρας, όταν έπεσα επάνω σ' αυτό το video, σοκαρίστηκα!
Το κοριτσάκι αυτό γεννήθηκε με 8 (!!!!) άκρα, αποτέλεσμα μιας δίδυμης κύησης, που σε κάποιο χρονικό σημείο δεν διαχωρίστηκαν κι έτσι το ένα έμβρυο ενώθηκε με το άλλο.
Όταν το κοριτσάκι γεννήθηκε, σ' ένα χωριό της Ινδίας, μετά το αρχικό σοκ, όλοι πίστεψαν πως είναι μια θεά που μετενσαρκώθηκε και άρχισαν να το λατρεύουν και να το προσκυνούν.
Όμως ο σφικτός εναγκαλισμός του ενός αδελφού στο σώμα της μικρής αδελφής του, άρχισε να αποβαίνει θανατηφόρος.
Το κοριτσάκι άρχισε να εμφανίζει υψηλούς πυρετούς, μολύνσεις, και δυσκαμψία.
Ευτυχώς οι γονείς του απευθύνθηκαν στο νοσοκομείο.
Οι γιατροί, μετά το αρχικό σοκ, αποφάσισαν άμεσα να την εγχειρήσουν, ώστε να αποκολλήσουν το δεύτερο σώμα.

Προσεύχομαι η εγχείρηση να πετύχει, ώστε το κοριτσάκι να αποκτήσει το σώμα του και να ζήσει όλες τις χαρές της ζωής.

Ξενοφοβία ή Πολυπολιτισμικότητα;

Με αφορμή το περιστατικό, που συγκλόνισε την γειτονική μας χώρα, - ξέρετε, για τι μιλάω, για τον βιασμό και τον φόνο μιας 47-χρονης Ιταλίδας, από έναν Ρουμάνο -, θα ήθελα την γνώμη σας για τον αν έχουν θέση οι μετανάστες ανάμεσά μας!

Η μετανάστευση είναι πανάρχαιο φαινόμενο στην Ιστορία του ανθρώπου. Οι λόγοι, που γεννούν το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι ποικίλοι κι εξαρτώνται από τις χωροχρονικές συνθήκες του τόπου διαμονής καθώς και του τόπου αποδημίας.

Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε πως οι μετανάστες αποφασίζουν να γίνουν τέτοιοι για έναν κυρίως λόγο: Για καλύτερη ζωή! Αυτός ο όρος περιλαμβάνει πολλές άλλες έννοιες: περισσότερη ελευθερία, περισσότερη δημοκρατία, έλεγχο της ζωής των από τους ίδιους, αμοιβή ανάλογα με την αξία της εργασίας των, μα κυρίως την
Ε λ π ί δ α ! Την ελπίδα πως μπορείς να γίνεις κάτι καλύτερο απ' αυτό που είσαι.

Αποφασίζεις να ξεριζωθείς από την πατρίδα σου, ν' αφήσεις τους δικούς σου, να μεταβείς σε μια ξένη χώρα, όπου κανέναν δεν ξέρεις και κανένας δεν σε ξέρει, με την ελπίδα πως ε κ ε ί οι προσπάθειές σου θα αποδώσουν καρπούς. Με την ελπίδα πως θα καταφέρεις να ορθοποδήσεις, να βελτιώσεις το βιωτικό σου επίπεδο και να βοηθήσεις και την οικογένειά σου, που έμεινε πίσω στην ανέχεια.

Μερικοί από τους μετανάστες τα καταφέρνουν.
Με την δύναμη της ψυχής τους καταφέρνουν και μαθαίνουν την γλώσσα της χώρας, που τους φιλοξενεί, τους νόμους της, την δομή της και προσαρμόζονται πολύ καλά σ' αυτήν. Αν τους ρωτήσεις, πολλοί απ' αυτούς θα πουν: "Νιώθω την .............. (βάλε το όνομα της χώρας που τους δέχτηκε) σαν δεύτερη πατρίδα μου". Μάλιστα κάποιοι απ' αυτούς ανεβαίνουν ακόμη ένα σκαλοπάτι στην κλίμακα της ευγνωμοσύνης και λένε: "Νιώθω πως είμαι ....... (το τοπωνύμιο των πολιτών της χώρας, που τους δέχτηκε). Προοδεύουν και προσφέρουν και στηντοπική κοινωνία της χώρας αλλά και στον κόσμο όλο (δες διάσημους μετανάστες, όπως ο Άλμπερτ Αινστάιν, η Μαρία Κιουρί κ.ά.).
Άλλοι δεν καταφέρνουν να ξεκολλήσουν από τις άθλιες συνθήκες και τις (αν-)ηθικές αρχές των και καταλήγουν εγκληματίες στην χώρα, που τους δέχτηκε। Δυσφημούν την χώρα τους αλλά και τους άλλους μετανάστες (αυτό γιατί οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να ομαδοποιούμε και να ταξινομούμε, ώστε να μπορούμε να κατανοούμε. Έτσι, αν κάποιος από την Α χώρα κάνει κάτι κακό, τότε όλοι οι προερχόμενοι από την χώρα αυτή, είναι κακοί. Κι αν το επεκτείνουμε λίγο ακόμη, όλοι οι μη προερχόμενοι από την χώρα αποδημίας είναι κακοί (δείτε και την δική μας γενίκευση: "Πας μη Έλλην βάρβαρος")).

Κάποιοι, απομονωμένοι είτε λόγω άγνοιας της γλώσσας, είτε λόγω απομόνωσης από τους γηγενείς της χώρας, καταλήγουν να φτιάξουν μια γειτονιά κατά τα πρότυπα της πατρίδας τους, ένα γκέτο, όπου συναθροίζονται με ομοίους τους! Έτσι όμως, δημιουργείται φόβος και έχθρα μεταξύ των δύο ομάδων: των γηγενών και των μεταναστών. Μια κατάσταση, που δυσκολεύει το μέλλον και των δύο μερών.

Ποια είναι η θέση σας;
Είστε υπέρ της Πολυπολιτισμικότητας ή της Ξενοφοβίας;
Πείτε μας την γνώμη σας στο ερωτηματολόγιο της διπλανής στήλης!

Εγωισμός

Εγωισμός δεν είναι να ζει κάποιος όπως θέλει,
αλλά να ζητά από τους άλλους να ζήσουν
όπως αυτός θέλει.
Oscar Wilde

Κοίταξε το πρόσωπο στο καθρέφτη σου και πες: "Εγώ δεν είμαι εγωιστής".
Έλα τώρα, ας μην γελιόμαστε, αληθινά το πιστεύεις αυτό για τον εαυτό σου;

Δεν συνέβη ποτέ στην ζωή σου να ζητήσεις από κάποιον άλλο να κάνει κάτι, που εσύ θέλεις;

Υπάρχει έμβιο ον που να μην επιθυμεί να πράξουν οι άλλοι κατά το θέλημά του;
Φαίνεται πως όσον αφορά σ' αυτήν την ιδιότητα, όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη μας, από το σκουλήκι μέχρι το μερμήγκι, από το σπουργίτι μέχρι τον αετό, από τον γυρίνο μέχρι την φάλαινα, από το δελφίνι μέχρι τον άνθρωπο, είμαστε "καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν".
Πολλές φορές ο εγωισμός κρύβεται κάτω από ανάγκες, κανόνες, καλούς τρόπους. Μα πάντα παραμένει η εσωτερική ανάγκη να καθορίζουμε τις πράξεις των άλλων σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.

Αν τα λόγια του Oscar Wilde, γίνουν ο επίσημος ορισμός του εγωισμού, τότε αναμφίβολα και αυτόματα γίνεται και ο επίσημος ορισμός του οιουδήποτε έμβιου όντος.