Ο μικρός μαύρος Χριστούλης

Ένα μικρός μαύρος Χριστούλης, έψαλλε σήμερα τα κάλαντα στα μαγαζιά του Χαλανδρίου.
Σ' ένα απ' αυτά, τον συνάντησα κι εγώ.
Με τα μαύρα, τεράστια, εκφραστικά του μάτια, κοιτούσε τον ιδιοκτήτη, καθώς περίμενε απάντηση στην ερώτησή του:
-"Να τα πούμε;"
-"Να τα πείς, έλα και σε περίμενα από το πρωί".
Σαστισμένος ο μαύρος Χριστούλης:
-"Με θυμάστε από πέρσι;"
Αθώος, με το φωτοστέφανο να σκορπίζει το φως της αγνότητας και της καλωσύνης.
"Ναί, σε θυμάμαι, σ' έχω πλάσει χρόνια τώρα μες στο μυαλό μου, έτσι, μ' αυτά τα τεράστια μάτια να κοιτάζεις με αγάπη, με καλωσύνη, με εγκαρτέρηση τους ανθρώπους. Να φωνάζουν μ' όλη την δύναμή τους 'Σας αγαπώ όλους', σ' όσους μπορούν να τ' ακούσουν", θάθελα να του πώ, μα τα χείλη δεν κινήθηκαν.

Κίνησε να ψέλνει, τελείωσε, τού 'δωσε ο ιδιοκτήτης τον οβολό του.
 Άπλωσα κι εγώ το χέρι μου, τον πρόλαβα.
-"Καλά Χριστούγεννα αγόρι μου" και τού 'δωσα κι εγώ κάτιτις.
Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου. Άνοιξαν διάπλατα, με κοίταξαν. Ένοιωσα την θαλπωρή τους να θεραπεύει τις πληγές μου.
-"Σ' ευχαριστώ", ψέλισε.

Πέρασε λίγη ώρα και νάτος πάλι στην πόρτα.
-"Σας εύχομαι ολόψυχα Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά", είπε, με το χαμόγελο χαραγμένο στο στόμα του.
Και γυρνώντας προς εμένα:
-"Και σε σας κύριε".

Τα βουρκωμένα μάτια μου εντύπωσαν την μορφή του στην καρδιά μου.

-"Ναι, αγόρι μου, θα σε περιμένω και του χρόνου και ναι, θα σε θυμάμαι από πέρσι".