Ένα αγώνας μπάσκετ

Σήμερα πήγα να δω τον γιό μου να παίζει μπάσκετ.
Ένας φιλικός αγώνας μπάσκετ, σε μια μικρή πόλη της Αττικής.
Κι όμως, με πόση προσήλωση παρακολουθούσα, τι καρδιοκτύπι κάθε κίνησή του συνόδευε.
Σκληρός μαχητής, ακούραστος, ομαδικός, συνεργάσιμος, υπάκουος!
Μια άλλη πτυχή του ξεδιπλώθηκε μπρός μου!
Ο γιός μου! Δικός μου κι όχι δικός μου!
Κομμάτι μου και συνάμα εφ'εαυτού υπάρχων!


Μια ύπαρξη ξέχωρη από μένα, ξέχωρη από την μητέρα του.
΄Ενας καινούργιος κόσμος, ο κόσμος του. Διαφορετικός από τον δικό μου, διαφορετικός από τον κόσμο της μητέρας του.

Ελπίζει ακόμα στους ανθρώπους ο Θεός!