Πολλές είναι οι ειδήσεις, που ήρθαν στην επιφάνεια, στο χρόνο που πέρασε από την τελευταία γραφή μου.
Λίγο-πολύ σε όλους είναι γνωστά.
Συνηθισμένα θέματα, πολυσυζητημένα, που μας έχουν κουράσει. Τα ίδια και τα ίδια.
Ποιος καλύπτει ποιόν, γιατί κανένας δεν είδε, δεν άκουσε, δεν είπε;
Και η δικαιοσύνη, "τυφλή" ούσα, να παίζει το "γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης...". Και να αθωώνει, γιατί είναι τα "δικά" της παιδιά. Αυτή κι αυτοί είναι ένα. Πώς να κτυπήσει τις σάρκες της;
Κάποιος είπε πως "η συνενοχή είναι πολύ ισχυρός δεσμός".
Και ούτε οι καυγάδες και οι κατινισμοί του κου Κούγια και της πρώην συζύγου του, κας Βατίδου είναι αυτό που μας ενδιαφέρει.
Όμως η είδηση πως ένα νεογέννητο, μετρώντας ζωή μόνο λίγων ωρών, βρέθηκε πεταμένο σε κάδο απορριμμάτων στα Εξάρχεια, εγείρει πολλά ερωτηματικά!
Ας αφήσουμε τις ψευτοκριτικές, πως τάχα μου είναι άπονη η μητέρα του, απάνθρωπη, ανεύθυνη κλπ. κλπ.
Ποια μητέρα κουβαλά, υποθάλπει και γιγαντώνει μέσα της ένα έμβρυο, το τροφοδοτεί με το αίμα της, του δίνει την ανάσα της, το νοιώθει μέσα της για εννιά μήνες, το γεννά μόνη της χωρίς βοήθεια(?) και μετά το πετά στα σκουπίδια;
Γιατί δεν το απέρριψε όταν ήταν ακόμη στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης της, αν δεν το ήθελε;
Πού είναι ο πατέρας του νεογέννητου;
Πού είναι οι συγγενείς της, οι φίλοι της, οι γνωστοί της;
Εδώ έχουμε μια ολόκληρη κοινωνία αδρανούσα.
Αδρανούμε όλοι μας για τον διπλανό μας, για τα προβλήματά του, για τους προβληματισμούς του, για τις ανάγκες του.
Ξέρουμε όμως -δυστυχώς αυτό το κάνουμε πολύ καλά- να κρίνουμε και κυρίως να κατακρίνουμε!
Όποιος κι αν πέσει στην κρίση μας, την "έβαψε". Όπως έλεγε και η συγχωρεμένη η μητέρα μου "ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε". Και μετά θα γείρουμε να κοιμηθούμε, χωρίς τύψεις, σίγουροι κι αθώοι, άνετοι κι ωραίοι.
"Ισιώσαμε" ξανά όλα τα στραβά της κοινωνίας, λύσαμε όλα τα προβλήματα, αναθεματίσαμε τους "άλλους", που δεν κάνουν αυτά που εμείς σκεφτήκαμε και πέσαμε ευτυχισμένοι να κοιμηθούμε τον ύπνο του δικαίου.
Μα τα προβλήματα δεν λύνονται με λόγια, με ατάκες, με εξυπνάδες, με ευχές.
Για να γίνει η ζωή μας καλύτερη, δικαιώτερη, φιλικότερη, πιο ανθρώπινη, "...θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους...".
Θέλει να σηκωθούμε από την αναπαυτική πολυθρόνα μας, να προστρέξουμε στους αναξιοπαθούντες, να βοηθήσουμε την μητέρα, να βοηθήσουμε τον άνεργο, να βοηθήσουμε τον ηλικιωμένο, να βοηθήσουμε τον εθισμένο, να βοηθήσουμε το παιδί.
Κάθε στάδιο της Ζωής, θέλει την βοήθειά μας.
Και μην ακούσω πως "δώκαμε, δώκαμε". Εδώ δεν πρόκειται για υλική βοήθεια - που κι αυτή βοηθά σημαντικά- μα κυρίως για υποστήριξη. Δεν θα την πω ψυχολογική, γιατί δεν είναι. Είναι υποστήριξη ανθρώπου προς άνθρωπο, ενός όντος προς άλλο ον της ίδιας συνομοταξίας.
Εκατοντάδες φιλόζωοι φροντίζουν τα ζώα τους μα και τα αδέσποτα, του δρόμου.
Είναι τόσο δύσκολο να φροντίσουμε τον διπλανό μας; Τον έχουμε ρωτήσει ποτέ πως τον λένε; Πώς (και αν) τα βγάζει πέρα; Ποιες είναι οι ανάγκες του; Πως μπορούμε να τον βοηθήσουμε;
Ποιος από μας ρώτησε την ετοιμόγεννη αν χρειάζεται κάτι;
Ποιος από μας της συμπαραστάθηκε την ώρα της γέννας;
Ποιος από μας της έδινε κουράγιο ν' αντέξει τους πόνους της γέννας;
Ποιος από μας φρόντισε την λεχώνα και το νεογέννητο;
Πού είμασταν όλοι την ώρα που το Μέλλον μας ξεπρόβαλε στον κόσμο;
Μήπως την κατακρίναμε;
Μήπως την βρίσαμε;
Μήπως την κατηγορήσαμε;
Μήπως την στιγματίσαμε;
Μήπως εμείς την σπρώξαμε σ' αυτήν την αποτρόπαια πράξη;
Μήπως απλά θερίσαμε ό,τι σπείραμε;
Η κοινωνία είναι ένα πλέγμα. Ό,που κι αν σπάσει η συνοχή του, το πλέγμα πλήττεται.
Θα πρέπει λοιπόν εμείς ν' αλλάξουμε την στάση μας.
Θα πρέπει εμείς ν' απλώσουμε το χέρι μας.
Όπως είπε ο Martin Luther King Jr.,
ή θα καταστραφούμε όλοι μαζί σαν ανόητοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου