Περί πολέμου

Δεν είμαι ιστορικός, κι έτσι δεν θα περιγράψω ιστορικά γεγονότα.
Συγχωρήστε με λοιπόν για τις τυχόν ιστορικές αστοχίες, που μπορεί να έχει τούτο το κείμενο, που απλά ξεδιπλώνει κάποιες σκέψεις μου, περί πολέμου.
Προς οικονομία κειμένου, δεν θα  επεκταθώ σε αρχαία ή σε πολύ παλαιά χρόνια.
Οι σκέψεις μου αφορούν στην αντιμετώπιση του πολέμου, της μάχης από τους ίδιους τους μαχητές και την μετέπειτα (αν καταφέρουν να επιζήσουν) ζωή τους, σαν πολίτες πια, μετά την έκθεσή τους στην αγριότητα της μάχης.
Η στρατιωτική εκπαίδευση, μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, γινόταν για την αντιμετώπιση του αντιπάλου εκ του σύνεγγυς ή εκ του συστάδην.
Η μάχη κατέληγε σχεδόν πάντα με τους αντιπάλους να παλεύουν σώμα με σώμα, με όπλα ή ακόμη και με γυμνά χέρια.
Η κατακρεούργηση του αντιπάλου εντυπωνόταν βαθιά μέσα στο μνημονικό κάθε μαχητή.
Κι αν η Διοίκηση διέταζε και την "αποψίλωση" του πληθυσμού, τότε πολλά ερωτηματικά κατέκλυζαν την σκέψη κάποιων στρατιωτών.
Κι αυτοί οι στρατιώτες, όταν γυρνούσαν στις εστίες τους, βροντοφώναζαν κατά του πολέμου.

Έπρεπε λοιπόν οι Μεγάλοι να βρούν τρόπο να μειώσουν ή και να εξαφανίσουν την πρόσωπο με πρόσωπο συνεύρεση των αντιπάλων στρατιωτών.

Εφηύραν τότε τα όπλα Μαζικής Καταστροφής και τα Τηλεκατευθυνόμενα, όπου πια ο χειριστής του θανάσιμου όπλου δεν βλέπει τους αντιπάλους, δεν βλέπει tα γυναικόπαιδα, δεν βλέπει την φρίκη στα μάτια του βληθέντα αντιπάλου του.

Γίναν όλα ένα video-game. Πυροβολείς κι εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν. Δεν τους βλέπεις. Δεν σε βλέπουν. Βλέπεις απλά ένα σύννεφο σκόνης, εκεί που σημάδεψες, στην οθόνη του χειριστηρίου σου.
Άλλος ένας στόχος επετεύχθη, το σκόρ σου αυξήθηκε κατά μια μονάδα.
Μόνο που αυτή η μονάδα μετριέται σ' εκατοντάδες ή χιλιάδες νεκρούς. Πολύχρωμους νεκρούς, με μια σταχτιά σκόνη κολλημένη πάνω στο ξεραμένο αίμα τους.

Απόψε θα κοιμηθείς Νικητής!
(Μέχρι ο αντίπαλος να σε βάλει στο σημάδι του δικού του video-game....).