Εθνική υπερηφάνεια ή κοινωνική ταπείνωση;

Ο κόσμος σήμερα παγωμένος (όχι, δεν φταίει το κρύο), απογοητευμένος, λίγο τσαντιμένος - θα μπορούσα να πώ - ακολουθούσε τα ίδια βήματα για να πάει στην δουλειά του...
Μα γιατί;
Γιατί το αηδόνι δεν κελαηδάει, το παιδί δεν γελά, η μάνα δεν βυζαίνει το παιδί της, ο γέρος δεν χαίρεται τον φθινοπωρινό ήλιο;

Είναι πολύ απλό κυρίες και κύριοι!

Έχασε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ από την Ρεάλ!!!! Ομολογώ πως οι "δικοί" μας έπαιξαν πολύ καλά, μα στο τέλος έχασαν.

Και είναι λόγος αυτός για να τα βάψουμε μαύρα; Είναι αυτός λόγος για να νιώθουμε τον ουρανό βαρύ στους ώμους μας;

Ναι είναι! Γιατί και η οποιαδήποτε αθλητική νίκη, μέσα στο τίποτα των άλλων επιτευγμάτων μας, μας κάνει να νιώθουμε σπουδαίοι, τρανοί!

Εδώ που τα λέμε, δεν μας έχει μείνει και τίποτα, που να είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό.
Η ζωή μας γίνεται όλο και πιό μίζερη, τα χρήματα μας, αφού δεν φτάνουν για το "ευ ζειν", τα κατασπαταλούμε σε ανούσια καταναλωτικά ξεφαντώματα για να γεμίσουμε με "συναίσθημα" και "ικανοποίηση" την άχαρη ζωή μας.

Και ο Ολυμπιακός μας στέρησε αυτή την λίγη χαρά, που θα μας γέμιζε με εθνική υπερηφάνεια.
Χάσαμε την ευκαιρία να εορτάσουμε αυτή την "τεράστια" νίκη.
Χάσαμε την ευκαιρία να ξεχυθούμε στους δρόμους με τις ανεμίζουσες ελληνικές σημαίες.
Χάσαμε την ευκαιρία να βροντοφωνάξουμε την ανωτερότητα (τρομάρα μας!) του Γένους μας.

Είναι βλέπεις και το άλλο "θέμα", αυτό της ονομασίας των Σκοπίων, που μας έχει ψαλιδίσει τα φτερά...

Όμως σε λίγες - μόλις 3 - μέρες, έχουμε ένα τεράστιο λόγο να γιορτάσουμε, να θυμηθούμε, να δακρύσουμε μα και να ταρακουνηθούμε, να ξυπνήσουμε επιτέλους από αυτόν τον βαρύ ύπνο.
Το έπος του 1940 ήταν από τς πιό δοξασμένες περιόδους του Γένους μας. Εκεί, για άλλη μια φορά μέσα στους αιώνες, φάνηκε το πραγματικό μεγαλείο των Ελλήνων!
Μπορούμε να ζωντανέψουμε τις μνήμες;
Μπορούμε να σταθούμε αντίκρυ στους προγόνους μας χωρίς να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή για την κατάντια μας;
Μπορούμε να τους πούμε πως η λεβεντιά τους συνεχίζει να χτυπά μεσ' στις φλέβες μας;
Μπορούμε να τους πούμε πως κι εμείς μεγαλουργούμε; Πού; Πώς;

Φοβάμαι πως δεν μπορούμε...

Γιατί αν μπορούσαμε, δεν θα ήμασταν το κλωτσοσκούφι των κάθε λογής Μεγάλων.