Αγαπητέ Άι-Βασίλη,
Με θυμάσαι; Είμαι ο Στέλιος, που έμενα στην απάνω γειτονιά της Ονειρούπολης, στην Φαντασιοχώρα.
Ξέρω, έχει περάσει πολύς καιρός, από την τελευταία επαφή μας.
Πέρασαν πολλά χρόνια, μετακόμισες κι εσύ, χαθήκαμε.
Παλιά σου έγραφα στην Καισάρεια, τώρα έμαθα πως μετακόμισες πιο βόρεια, στην Λαπωνία.
Πώς τ' αποφάσισες; Τι σε τράβηξε εκεί;
Γνώρισες τους ανθρώπους κι αποφάσισες να κάνεις παρέα με τους ταράνδους, ε;
Δεν έχεις κι άδικο!
Όμως, Άι-Βασίλη μου, εσύ είσαι Άγιος, θα συγχωρήσεις τις ανοησίες της ράτσας μου, έτσι;
Ξέρεις μάλιστα Άι-Βασίλη, γι' αυτόν τον λόγο σου γράφω..
Αι-Βασιλάκο μου, εσύ έχεις δει πολλά, έχεις αντέξει πολλά τόσα χρόνια (αλήθεια, πόσων ετών είσαι;), κάνε λίγο ακόμα υπομονή.... και διάβασε το γράμμα μου.
Άι-Βασίλη, Άγιε των επιθυμιών και των ονείρων, έκανα μια λίστα με τα δώρα, που θα ήθελα να μου φέρεις. Αν δεν προλάβεις να τα πραγματοποιήσεις όλα, μην στενοχωριέσαι, δεν θα σου θυμώσω, είμαι καλόβολος! Μπορείς να συνεχίσεις την πραγματοποίησή τους και του χρόνου!!!
Έχουμε λοιπόν:
Όπως ξέρεις, οι άνθρωποι είμαστε κοντόφθαλμοι και με τις πράξεις μας έχουμε θέσει σε μεγάλο κίνδυνο την Γη μας. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αποτέλεσμα της αλόγιστης χρήσης των καύσεων παντός είδους, που επινοήσαμε, προκαλεί αλυσιδωτές αλλαγές -προς το χειρότερο – του κλίματος. Από την άλλη, το όζον, αυτή η ασπίδα προστασίας μας από τις βλαβερές ακτινοβολίες του Διαστήματος, λιγοστεύει.
Θα ήθελα λοιπόν, σαν πρώτο μέτρο, να σταματήσεις την ανοησία των λεγομένων Πλανηταρχών και του σιναφιού των και να τους βοηθήσεις να καταλήξουν επιτέλους πως πάνω απ' όλα τα κέρδη του χρηματοκιβωτίου τους, είναι σημαντικότερη η διατήρηση της Ζωής και της Γης, για τις επόμενες γενιές. Θα το κάνεις, σε παρακαλώ;
Απ' την άλλη, οι ειδήσεις δεν ασχολούνται άλλο με τους πολέμους, γιατί δεν εντυπωσιάζουν πια, δεν “πουλάνε”, όπως λένε στην αργκό τους. Όμως οι άνθρωποι πεθαίνουν, αφανίζονται, γιατί;
Κάνε κάτι σε παρακαλώ, καλέ μου Άι-Βασίλη, κάνε κάτι, να σταματήσει το αίμα αθώων να ποτίζει το χώμα, που μετά πατούν (και κτίζουν) οι ένοχοι. Σ' ευχαριστώ, γιατί ξέρω πως θα κάνεις ό,τι περνάει απ' το χέρι σου!
Και τώρα Άι-Βασίλη μου, γνωρίζοντας πόσο καλόκαρδος και μεγαλόψυχος είσαι, θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι και για την Ελλαδίτσα μας.
Όπως διαβάζεις στις εφημερίδες (διαβάζεις, δεν διαβάζεις;) η ζωή μας έχει γίνει ένας ατέλειωτος Γολγοθάς. Οι πολιτικοί πιστεύουν πως ο λαός είναι η χήνα, που κάνει το χρυσό αυγό! Ζητάνε συνέχεια ο λαός να πληρώνει τις ανοησίες τους, τις κακοδιαχειρίσεις τους, τις “κουμπαριές” τους. Τώρα βρήκαν άλλο θέμα να σφίξουν κι άλλο (κι άλλο; πόσο άλλο; δεν έχει άλλο!) το ζωνάρι. Το Ασφαλιστικό! Ξέρεις, είναι το σύστημα εκείνο, που οι εργαζόμενοι πληρώνουν υπέρογκα ποσά, για να 'χουν μια σύνταξη, όταν γεράσουν... Εμ, βέβαια, πού να ξέρεις εσύ, εσύ ακόμη δουλεύεις! Αλήθεια, δεν μου είπες, πόσων ετών είσαι; Α, και κάτι άλλο, τώρα που το σκέφτομαι: Εσύ πληρώνεις τις εισφορές σου; Είσαι ασφαλισμένος;
Τέλος πάντων, ας μην τα βάζω μαζί σου, είσαι και Άγιος!
Συνεχίζουμε λοιπόν.
Με λίγα λόγια, πληρώνει ο λαός όταν δουλεύει, για να έχει όταν γεράσει.
Έλα όμως που η διαχείριση αυτών των χρημάτων ανατέθηκε στους “ημετέρους”. Οι οποίοι “ημέτεροι”, πειναλέοι καθώς ήταν, αποφάσισαν να ¨λαδώσουν” πρώτα τ' αντεράκι τους και μετά να χτίσουν και μια βιλίτσα γι' αυτούς και τα τρισέγγονά τους. Ναι, ναι, Άι-Βασίλη μου, έτσι είναι, όπως τα βλέπω, με το μάτι μου κι όπως τα νογώ με το απλοϊκό μυαλό μου.
Αποτέλεσμα, όταν έλθει η ώρα να βγούμε στην σύνταξη, τα Ταμεία λένε, θα είναι άδεια. Μα από πού κι ως πού βρε παιδιά θα είναι άδεια; Ποιοι τα άδειασαν; Εμείς, μόνο γεμίζουμε, βάζουμε, πληρώνουμε μια ζωή δουλειά και ιδρώτα!
Καταλαβαίνεις Άι-Βασίλη μου, πως σκέφτηκαν τα σαΐνια και βρήκαν τη λύση: Θα δουλεύουμε παραπάνω! Βέβαια, είδαν πως κι εσύ μετά από τόσα χρόνια, παραμένεις ακμαίος και ικανός για καμιναδοσκαρφαλώματα κι αποφάσισαν να μας καμιναδοπηδήξουν. Με συγχωρείς Άι-Βασίλη μου που χρησιμοποιώ καινούργιες λέξεις, γι' αυτό, που συμβαίνει, αλλά οι παλιές πια δεν μπορούν να εκφράσουν το μέγεθος του άλματος, λαϊκιστί πηδήματος.
Σε κούρασα, Άι-Βασίλη μου; Θα φτάσω και στο αίτημά μου.
Αφού Άι-Βασίλη, λεφτά δεν μπορείς να φέρεις (γιατί και να έφερνες, θα τα έτρωγαν οι ημέτεροι, βλέπεις είναι αχόρταγοι) προτείνω να μας μυήσεις στο μυστικό μακροζωίας σου και παράτασης της ακμαιότητάς σου. Γιατί άσχετα αν δεν μου λες την ηλικία σου, εγώ σε “κόβω” πάνω από 500, έτσι δεν είναι; Αν λοιπόν μάθουμε να ζούμε τόσο και πολλά χρόνια θα μπορούμε να δουλεύουμε και πολλά χρόνια θα μπορούμε να συνεισφέρουμε. Για σκέψου: Δεν θα ήταν ωραίο, παππούς κι εγγονός, να δουλεύουν μαζί, χέρι-χέρι;
Ελπίζω να σε έπεισα για την αναγκαιότητα αυτού του δώρου, χώρια που δεν θα κουραστείς καθόλου για να το φτιάξεις.
Συνεχίζω:
Άι-Βασίλη, για να ζεσταθούμε τώρα τον χειμώνα, χρησιμοποιούμε ένα καύσιμο, που το λένε πετρέλαιο. Έχεις ακουστά; ναι, ναι, πολλοί πόλεμοι γίνονται γι' αυτό!
Όμως καλέ μου Άι-Βασίλη, οι πολιτικοί μας αποφάσισαν να αυξήσουν την τιμή του, έτσι πολλοί από μας, δεν μπορούν να ζεσταθούν. Βάλανε λοιπόν μπροστά τις ηλεκτρικές σόμπες, μπας και ζεσταθεί το κοκαλάκι τους. Το “πιάνει” αυτό η Κυβέρνηση κι αμέσως παίρνει μέτρα: Αυξάνει την τιμή του ρεύματος! No heat – no eat! Όπως θα λέγαν οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες αν ζούσαν στην πανέμορφη έρημη χώρα μας!
Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως θέλουν να μουδιάσει το μυαλό μας από το κρύο, έτσι ώστε αδιαμαρτύρητα να δεχτούμε και τα επόμενα “καμιναδοπηδήματα”; Μήπως αυτά τα μέτρα είναι μόνο η αρχή;
Ξέρεις, οι πολιτικοί μοιάζουν πολύ με τους βασανιστές: Συνέχεια σκαρφίζονται καινούργιους τρόπους βασανισμού και εξόντωσης.
Τι ζητάω από σένα;
Έχεις δίκιο, σε ζαλίζω με την πολυλογία μου. . Μα πού να τα πω κι εγώ Άι-Βασίλη μου; Ποιος μ' ακούει;
Θα ήθελα λοιπόν Άι-Βασίλη μου, να πιάσεις αυτούς τους κουφιοκεφαλάκηδες και να τους βάλεις για ένα χρόνο να ζήσουν με τους δικούς μας μισθούς, να πληρώνουν ενοίκιο, φροντιστήρια, λογαριασμούς, καύσιμα, τέλη αυτοκινήτου, ασφάλιστρα, φάρμακα, τρόφιμα , ένδυση όπως εμείς.
Ίσως μετά απ' αυτό καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι να ζεις σ' αυτή τη χώρα, μ' αυτούς τους όρους, μ' αυτούς τους μισθούς.
Άι-Βασίλη μου, με συγχωρείς αν σε κούρασα μ' αυτό το μακροσκελές γράμμα μου.
Ελπίζω να με εισακούσεις και να μπορέσεις να μου φέρεις αυτά τα δώρα. Αν δεν μπορέσεις όλα να τα φέρεις φέτος, μην ανησυχείς. Όπως σου είπα και στην αρχή, συνεχίζεις και του χρόνου!
Με πολύ-πολύ σεβασμό,
Ο μικρούλης-μικρούλης-μικρούλης πολίτης
μιας μικρούλας-μικρούλας-μικρούλας χώρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου