Γιε μου ....

Οι ενήλικοι γενικά και οι γονείς ειδικότερα, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, σε σχέση με τα ανήλικα παιδιά τους.
Ασκούν επάνω τους μια "εξουσία". Στα μάτια των παιδιών είναι οι "ισχυροί". Και όπως κάθε είδους εξουσία, έτσι κι αυτή σε μεθάει, όπως οι Σειρήνες τους ναυτικούς. Πρέπει γερά δεμένος να 'σαι, ώστε να μην μαγευτείς, να μην παραδοθείς σ' αυτές.
Πόσοι όμως το πετυχαίνουν;
Και πόσοι άλλοι χρησιμοποιούν αυτήν την εξουσία για την ολοένα και μεγαλύτερη υποταγή του παιδιού, στον γονιό του;
Συμβαίνει πλείστες φορές στην περίπτωση διαζευγμένων γονιών.
Ο έχων την επιμέλεια (που συνηθέστατα ο δικαστής αναθέτει στην μητέρα) χρησιμοποιεί το παιδί για να εκδικηθεί τον πατέρα του παιδιού.
Δυστυχώς, καμία Κοινωνική Πρόνοια δεν εμβαθύνει τόσο στην επαφή με το παιδί, ώστε να δει τις αμυδρά διαγραφόμενες ενδείξεις περί πόλωσης του παιδιού.
Κανείς δικαστής δεν αναλογίζεται αν αποφάσισε σωστά για την ανάθεση της επιμέλειας. Στην απαλοιφή των πιθανών ηθικών αντιρρήσεων και αποριών, έρχεται ο Νόμος να κλείσει τις χαραμάδες.
Έτσι, ο δικαστής κοιμάται ήσυχος πως έπραξε το σωστό.

Και η μητέρα χρησιμοποιεί το παιδί σαν λάφυρο.
"Στο πήρα", φωνάζει και γελά χαιρέκακα.
Κι εσύ μαζεύεσαι στην γωνία σου, περιμένοντας την ορισμένη μέρα και ώρα, να δεις το παιδί σου για ορισμένο χρόνο.

Κι αν δεν στο δώσει; Αν προβάλλει διάφορες δικαιολογίες και συ μένεις μόνο με την λαχτάρα να δεις το παιδί σου; Τίποτα άμεσο. Τρέξε στον δικηγόρο, δώσε λάδι στην δικοπαραγωγική μηχανή. Το αποτέλεσμα; Σίγουρα αρνητικό. Σ' αυτό βοηθά και η προηγούμενη απόφαση ανάθεσης επιμέλειας.

Κι όταν τύχει και το δεις, σαν μαγνητόφωνο σου λέει τα λόγια, που του έμαθε παπαγαλία και σου σχίζει την καρδιά.

Γιατί;

Ρωτάς: "Αγαπάς το παιδί σου; Γιατί το δηλητηριάζεις; Γιατί το εμπλέκεις στην διαμάχη αυτή; Δεν είναι δική του, δεν πρέπει να γίνει δική του".

Μα αυτή συνεχίζει το ίδιο βιολί, χειμώνα - καλοκαίρι...προσπαθεί να αλώσει το μυαλό, την ψυχή, την θέληση, την γνώση του παιδιού... Του δίνει τα δικά της παραμορφωτικά γυαλιά να δει την πραγματικότητα.

Και τι εναλλακτική έχεις;
Μόνο υπομονή.
Υπομονή, πως όταν μεγαλώσει το παιδί σου, κάποιο κομμάτι θα έχει μείνει αγνό, κάποιο κομμάτι δεν θα έχει αλλοτριωθεί.
Θα ψάξει, ελπίζεις, τότε να σε βρει, να σε γνωρίσει πραγματικά. Ποιος είσαι; Γιατί είσαι μακριά; Το αγαπάς;
Χιλιάδες απαντήσεις έχεις ετοιμάσει, για ερωτήσεις, που πιθανόν ποτέ να μην τεθούν.
Δεν πειράζει. Πολλοί έχουν πει πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δεν σου μένει παρά να το τσεκάρεις.