Αγάπη: πανταχού παρούσα!

Πρόσφατα άκουσα ένα τραγούδι από τον νεαρό και νέο τραγουδιστή Γιάννη Χαρούλη.
Αμέσως ένιωσα το αίσθημα της αγάπης να ξεχειλίζει από τους στίχους και με την βοήθεια της κρητικής μελωδίας, που το ντύνει, η καρδιά μου κτύπησε "αλλιώτικα". Τα δάκρυά μου διάλεξαν να πραγματοποιήσουν ένα "σάλτο μορτάλε" απο τις ζεστές κόγχες των ματιών μου στον έξω κόσμο.
Πήραν λάμψη κι έλαμψαν, στόλισαν για λίγο κι έσβησαν, σαν σταγόνες βροχής, σαν πανέμορφα μα απατηλά, μικρά διαμάντια, αυτό το αιώνιο, πανανθρώπινο, χιλιοτραγουδισμένο , αίσθημα: την Αγάπη.
Η ψυχή, σαν μάνα που σφιχτά κρατά τα παιδιά της, τα αισθήματα της καρδιάς συγκρατεί. Μα φτάνει μια νότα, μια ματιά, ένα άγγιγμα, μια μυρωδιά να απελευθερώσει τα συναισθήματα .
Κι αυτά ξεχύνονται, μεταμορφώνονται σε κλάματα, λυγμούς.
Αυτό συνέβη όταν άκουσα αυτό το τραγούδι, δημιούργημα του Κώστα Μουντάκη.
Ακούστε το και ταξιδέψτε στο όνειρο.

«Ένα βοσκαρουδάκι αμούστακο στα όρη α που γυρίζω
Με το σεβντά σου αγάπη μου στέκω και ντουχιουντίζω
Να σ’ έβρισκα στην ερημιά μια μέρα που να βρέχει
Και να ‘ναι ο τόπος άβολος, σπηλιάρι να μην έχει
Να ‘ρχεται μπόρα δυνατή να μη μπορεί αποσκιάσεις
Και να φοβάσαι α μοναχή μη φύγω και με χάσεις

Να βρέχει να κουφοβροντά να ρίχνει κουκοσάλι
Και ξεπαπούτσωτη να ‘ρθεις στην εδική μου αγκάλη
Ν’ ανοίξω το ρασούλι μου να σε σφιχταγκαλιάσω
Την αναπνιά σου να γρικώ τη μέση σου να πιάσω
Να ξεσκεπάσω από κορφής τα κατσαρά μαλλιά σου
Να σε βαστώ και να γρικώ τσι χτύπους τσι καρδιάς σου
Να λέω παναγία μου ποτέ μην ξαστεριάσει
Και μπόρα να ξημερωθεί και να ξαναβραδιάσει
Ποιος βρίχνει τέτοιο θησαυρό και θέλει να τον χάσει

Ήλιος ποτέ μην ξαναβγεί φεγγάρι μην απλώσει
Το μυστικό τσ’ αγάπης μου μην το ξεφανερώσει».

Υ.Γ.
Σήμερα έχω την ονομαστική μου εορτή.
Το πιο όμορφο δώρο, που έλαβα, είναι η παρουσία σου.
Σ' ευχαριστώ!