Πέρασε κιόλας ένας χρόνος...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος, από τότε που έφυγες Πατέρα.

Δεν άντεξες την ταπείνωση, δεν άντεξες τον αφαίρεση της αξιοπρέπειας, της ευπρέπειας και της υπερηφάνειας από το κορμί σου.

Εσύ που πολέμησες για την Ελευθερία, που πολέμησες για την Ζωή, που πάλεψες για την Οικογένεια, που κατανάλωσες την ικμάδα σου για τους άλλους...

Βαρέθηκες, κουράστηκες απόκαμες, διάλεξες δρόμο χωρίς γυρισμό, πέρασες στην άλλη όχθη...

Στη ζωή σου δεν βρήκες τίποτα έτοιμο, όλα τα έκτισες με τον ιδρώτα σου.
Βιοπάλη από το πρωί μέχρι το βράδυ κι απ' το βράδυ μέχρι το άλλο πρωί.

Τρία παιδιά, τρεις σταυρούς στους ώμους σου.
Ανάστησες τρεις ζωές, χάλασες τη δικιά σου.

Ποτέ δεν βαρυγκώμησες, πάντα χαμογελούσες.

Η μόνη σου χαρά, να επιστρέψεις λίγο στα πάτρια χώματα της νιότης σου, στην μάνα σου την Κρήτη, να μαζέψεις τους καρπούς από το πάντρεμα της γης και του ήλιου με τα γυμνά σου χέρια, να νιώσεις τη σπίθα της φύσης να καίει την παλάμη σου.

Οι σταγόνες του ιδρώτα από το μέτωπό σου, ευλογούσαν το λάδι και το κρασί μετουσιώνοντας τον κάματό σου σε ουράνια πανδαισία.

Με λάδι και κρασί, χυμούς της φύσης, χυμούς δικούς σου, μας πότιζες να μεγαλώσουμε.
Κι αν αυτά δεν έφταναν, κι άλλη δουλειά έπιανες, το ψωμί να βουτήξεις στο λάδι, να χορτάσουν τα παιδιά σου.

Μας έδωσες ζωή, τη δική σου ζωή, χωρίς να ζητήσεις αντάλλαγμα.

Πατέρα μου καλέ, αγαπημένε, αιώνιε Πατέρα, να 'ναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.