Σ' αγαπώ όπως είσαι... όχι όπως θα ήθελα να είσαι. Γιατί τότε δεν αγαπώ εσένα. Τότε αγαπώ μια φαντασίωση, μια οπτασία, ένα φάντασμα, ένα δημιούργημα του μυαλού μου, πάντως όχι εσένα.
Και γιατί να γίνεις εσύ όπως θα 'θελα εγώ να είσαι;
Ποιος είμαι εγώ;
Γιατί εσύ να γίνεις όπως εγώ θέλω;
Είμαι ανώτερος από σένα; Από πού κι ως πού ; Απ' το ίδιο υλικό είμαι φτιαγμένος, το ίδιο DNA μ' εσένα μ' έφτιαξε.
Ναι, κάνεις λάθη – ποιος δεν κάνει;
Ναι, έχεις πάρει στραβό δρόμο – μα ποιος καθορίζει το “στραβό”, ποιος το “ίσιο”; Τι σημαίνει στραβό, τι ίσιο;
Γιατί ο μέρμηγκας πράττει σωστά ενώ ο τζίτζικας λάθος;
Τότε γιατί ο Δημιουργός έφτιαξε και τον τζίτζικα μα και τον μέρμηγκα;
“Ποιος να ξέρει στο βλέμμα Του πίσω τι κρύβει ο Θεός για μας”, όπως λέει κι ένα παλιό τραγούδι.
Είσαι άνθρωπος, έχεις το “σπίρτο” μέσα σου να δημιουργήσεις, να μεγαλουργήσεις. Δεν ξέρω πότε, μπορεί ποτέ. Μα πάντα θα κοιτάζω κατά την μεριά σου, θα περιμένω να δω το πυροτέχνημα της μοναδικότητας σου να εκτινάσσεται.
Σ' αγαπώ γι' αυτό που είσαι, όπως είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου